Poezi nga Marjeta Shatro

 

 

Tinguj të largët

 

Ne fluturojmë mbi krahët e ëndrrave.

e largojmë tutje gjendjen kotësi,

duke soditur bregun,

përthyerjen  e dritave të vaporëve në  reflekse verbuese.

Meditojmë e priremi  filozofisë jetë

Përhumbemi mes realitetit dhe ëndrrës  së dikurshme,

e gjurmëve valë, në valsin e tingujve të largët.

 

 

E vetme

 

E endur në eterin e kësaj bote,

Tisit të mjegullt të pakuptimësisë

Flas me mosqeniet e kohës

Me shpirtrat e tyre

e shpirti im si zog i plagosur

nga dhimbja loton.

 

E vetme,

gjysmë-e gjallë e  gjysmë-e vdekur.

lidhur me pranga perëndish.

joshur nga parajsa e botës në amshim!

Jetoj  vetminë e thellë

Mbetur  robinjë ëndrrash pa kthim !

 

 

Gjurmë jete

 

Ditët rrëshqasin një nga një,

Herë të qeta e herë me zë.

Ikin pa kthim e nuk kthehen më.

 

Rrugëtojmë në humnerat e ndërgjegjes

Me pikëllimin e ngjyrave gri

e mijëra pikëpyetje ngritur

në më të fshehtën thellësi memorie.

 

Rënkojnë shpirtrat e zbrazur

Regëtijnë pafajësinë jetë

Ardhur ashtu gjysmë botësh

Gjurmë klithmash fatesh trazim

Në pluhur trupat tanë shndërrohen.

e si frymë do kthehen sërish

të parrokshëm si retë.

 

 

Sonatë

 

O ëndrra ime e bukur,

që vezullon  më të bardhën dashuri

ti që qiejt e shpirtit farfurin

mos më braktis netëve errëti.

 

Falma qeshjen ujëvarë

Sytë mbushëm me  më të ndritshmit yje

Zemrën me trëndafila të kuq!

E botën me aromë magjike dashurie!

 

Çdo natë do të hap derën e shpirtit

e zemra të gufojë prej të madhit gaz

Dhuromë ngjyra dhe tingujt më të ëmbël

Çdo çast për mua të jetë një sonatë.