Poezi nga Mirela Terziu

 

 

ERË TË MARR NË GUSHË

 

Madhështia burrërore

Je për mua krahu im i përgjysmë’

Në ata sy, qetë dhe ëmbëlsisht

shtrihem në qiell

Dhe retë të gëzueshme

më dhurojnë frymën e tyre të bekuar

për të ëndërruar një botë të bardhë

vetëm me trëndafilat

e kopshteve të mbretërive.

Ti më puth buzët dhe ballin

gjithmonë duke më thënë

“e bukura ime”

dhe në krenari ndihesh

si një kalorës i magjishëm i antikitetit.

Unë erë të marr në gushë

duke mos u ngopur

thithur nektarin më të ëmbël të dashurisë.

Eh si ishim, si jemi sot

një sëmundje e njëjtë kaplon

mendjen dhe shpirtin tonë.

Dhe nuk dua asnjë mjekim, asnjë!

Vetëm zgjimin çdo ditë mbuluar

me këmbët dhe gjoksin tënd,

ku me erën tënde vishem për të jetuar jetën.

 

 

NË KËTA SY MALL E DËSHIRË KAM

 

S’është çudi që nata

në qetësinë e saj s’më merrka.

Kokëkrisur pickon

me thonjtë e thyer ëndrrat e mija.

Lëvizin mes ankthit dhe mundimit

mbulesat e lagura të kujtimeve,

ku ndalin, buzëqeshin e përkëdhelin

flladin e fundit të dhimbjes

me shikimin e një Luli të vocërr.

Dhe unë sikur pi një verë të pa pirë më parë.

Në këta sy mall e dëshirë kam

të puth një e nga një yjet.

 

 

Mes këmbëve që lidhen ende nga rrjedha

 

I shtruar me art druri në dhomën “Cesare Battisti “…imiton ngrohtësinë e natyrës tropikale.

Në shtrat ajo grua është ende me mishin e organeve dhe zjarrin që mbulojnë trupin e saj të lakuriqtë

Ndjesia e erës së mbrëmshme të natës mes spermës dhe dy gotave shampanjë i bën ti flasë nën zë mendjes mes këmbëve që lidhen ende nga rrjedha.

Dy dardha

Një fryme

Një lëng

Një vaj djerse

dhe eksitim me duart në zemër

Me një fjale: aurora njerëzore.