Poezi nga Agron Shele

Vjeshta ime

 

Vjeshta ime është më shumë se një ngjyrë

shkëputur nga më e fundit gjethe në rrëzim

tinëz,

pa zhurmë,

përjetë në humbim

larguar tashmë tutje fluturim.

 

Vjeshta ime është më shumë se një kolor

rrëmbyer nga harku ylberit në tretje

për të veshur kufijtë e një shpirti në trazim,

që muret e stinës,

i shemb për çdo ditë.

 

Vjeshta ime është më shumë se një notë,

që luhet parqesh tashmë të braktisur,

simfoni e kohës dhe zogjve shtegëtim

simfoni e shiut,

që mbart mallin tim.

 

Vjeshta imë eshtë më shumë se një dhimbje

e fateve të endur rrugëtimës trishtim

e bukurive dhe muzgjeve lënduar paskohe

nga pritjet

dhe gjurmëjetët ndjekur nëpër hije…

 

Vjeshta ime troket ndryshe,

pa trokthin e kuajve të bardhë

është ngjyrë që hap porta diejsh

rrëmbyer nga frone perëndish.

 

Vjeshta ime është libër i hapur

në faqet e tij nuk ka mbarim

fjalë që shkruhen me shkronja gjaku.

e bojë e derdhur në më të thellin shpirt.

Lot i hidhur i dashurive të fshehta

e flakë pasionesh ngjitur në qiell.

 

Vjeshta ime është më shumë se një vjeshtë

dhe sy që vështron nëpër natë

të mbledhë yjet, në më të lartat galaktika

e të zgjojë të nesërmen e ditës në kthim.

 

Përjetësi

 

Një portret,

mbivendosur shtjellash jete

në kufijtë e lindjes degëzim gjenezash

përtëritur,

qiejve të tjerë,

ku degët,

sinkron i stuhisë pa zë zgjaten dhimbjesh

në heshtje,

pa frymën e tyre ulëritëse,

të zhveshura

dhe braktisura nga rrezja e thyer e diellit.

 

Një mirazh,

që ndan ngjyrat kohë,

në refleksione të pafundme,

nëndijes fshehtas

pores më të fundit,

aty ku rrënjët degëzojnë brazdave të shpirtit,

në përthithje

të lëngut që lëvrin dejeve rrëmbyeshëm

… gjer në më të skajshmin ind

të vegimit dritë që kap dimensioni gjysmë i verbër,

i shqisave të paqena

të përtej memories.

 

Një rikthim

nga portat e braktisura

harruar vetvetes,

e mjegullës tis, që botën rrethon

veshur skeleteve-hije

në rendje të përjetshme

drejt pakuptimësisë ikje

dhe ditës së re në shtrëngata lindjeje.

 

 

 

Kornizë

Vizion i thyer kufijve më të fundit,

të prekjes dritë në të errtën natë,

ku qiejt derdhur memoriesh të zgjuara,

e shtjellash të klithta,

që çjerrin

hijet e tyre mëkatare,

mbetur vegimesh në të ëndërrtat paqe.

 

Pikë e vetme

e të bardhës shpresë,

ku rrezja flet me gjuhë dallgësh

e deti trazuar tallazesh pa fund

zgjat valë,

të lodhura ranishtes braktisur

të mundë,

të vetmet gjurmë kujtese mbetur atje,

shpirtrash dashuruar

t’ i fshijë.

 

Perde të grisura dritareve thërmuara,

nga ky reflektim i mistizmit jetë

me një hënë që shfaq dëshpërim

në trajta të zbehta,

me një yll që shndrin zjarrin e zemrës

dhe kurme të mbështjella si lëvore drurësh,

ku plasaritja jetë rrjedh pa përtim.

 

Kornizë

e hapësirës kufij të mirazheve,

që netët vrasin rrathë viciozë

shpërndarë,

shiritash të prerë gjatësisë njohje

sugjestion,

i asaj që po shkon pa kthim

….dhe të nesërmes që ditën agon.