Poezi nga Sahit F. Osmani

SHQIPONJAT

S’duan pasaporta shqiponjat
Ato fluturojnë lartë qiellit pa kufijë
Vigjilente në çdo kohë
Valviten me flamur natë e ditë
Rreptas përleshen me stuhitē

S’duan pasaporta shqiponjat
Janë sovrane në tokë det e qiell
Sa herë bajlozat nga deti kanë dalur
I kanë rrokullisur thellë në humnerë

(Kanë kthetra për kobra-gjarpërinj
që pengojnë e zvarritin lirinë)

Çerdhen e kanë në mes të flamurit
Në fushen e kuqe me gjakun zjarr
Cep më cep roje të atdheut
Krahë tendosura e krerët kryelartë
Pa u gjunjëzuar kurrë.

NË KOSOVËN TONË

Edhe vdekja bëhet e pavdekshme
As gurët e drurët s’e durojnë robërinë
Shtysë njerëzore liria e brendshme
Nga shpirti i popullit rrezaton

Sa herë rrufetë kanë zhuritur mizorisht
Dhe kanë vrarë dritën e filizave
Trungut të lashtë kanë shpërthyer ilirisht
Plagët e kuqe si dëshmi qëndrese

Hije a hijena që zezonin kohën
Dhe shkulnin drurë e digjnin gurë
Lirinë e Kosovës s’ mund ta vritnin
Ajo mbahej lart valonte si flamur

Me diellin e lirisë mbi supe
Dëbonte terrin e robërisë mesjetare
Zgjoi agimin e pranverës sē madhe
Të lulëzojë kudo në trojet shqiptare.

NDONJËHERË…

Ndonjëherë ka më shumë se falënderim
Ndonjëherë ka më shumë mosmirënjohje
Ndonjëherë nga s’mira dhe gëzimi ngrin
Dallgët e padurimit na sjellin trishtime…!

POETI

Ai vargjet i lan me rrezet e diellit
Dashurinë ta çojë te zemrat e njeëzve

Çdo germë e rrokje i ther në shpirt
I përkëdhel fjalët në mendje i skalit

I rendit metaforat mos të trazohen
Si në rërën e nxehtë shirat që avullohen

Ai është i lumtur kur sheh nga lart
Bukuritë e atdheut malet kryelartë

E vret në shpirt trishtimi njerëzor
Me mirësi shkrin kohë të ngrirë

Kur tokë e zhuritur thith nga etja
Vargjet lumë i burojnē nga vetja

Si forcë misterioze ka dashurinë
E begaton shpirtin me poezinë.