Fatbardha  Sokoli

Fatbardha Sokoli ka lindur në vitin 1975 në qytetin e Koplikut, MALËSI E MADHE. Pas mbarimit të arsimit tetëvjeçar dhe atij tè mesëm në qytetin e lindjes, vijoi studimet e larta, të cilat për arsye personale u detyrua ti ndërpresë. Pasioni për letërsinë e ka rrëmbyer qysh në moshë të herët, frymëzim i cili e gjen zanafillën tek përrallëzat e ndryshme që dëgjonte nga më të rriturit por edhe nga rrëfimet e saj plot pasion tek më të vegjlit.

“ Dita ime mbushet me poezi, me pasionin që nuk nuk fiket asnjëherë, por rri i ndezur brenda shpirtit tim njëlloj si flaka e qiriut”- shprehet autorja.

Është autore e veprave letrare :

Klithje e Përgjumur ( Poezi) ; Shtëpia Botuese “ Camaj -Pipa”

Xhoi Llastica “ Vjersha për fëmijë “ ; Shtëpia botuese “ Camaj -Pipa”

Aktualisht kjo autore po punon shumë për poezinë e fëmijëve, aktivitet i cili i jep sadikfasion të veçantë dhe e bën të ndihet më mirë përbrenda botës tyre.

RETROSPEKTIVË

Jam prapë ajo gruaja fodulle

ndjek ëndrrën e kaltër

në duna prej rëre.

Njerëzit me duar prej letre

mbajnë gojën,,,,

Kameleonët kanë marrë prej meje

dhëmbin e artë të ngërdheshjes.

Jetoj po aty,

në burgun tim të cunguar

i bie po asaj udhe me gurët fiksuar.

Shiu ka zbutur plasat

e kasolles sime .

Të marrë hua prej minjve.

Brenda tërmetet bien papushim

aty ku zemra ka kohë mërguar…

Larg shpirtit tim…

 

MOS PRIT

Dikush pret të kthehem

t’ia shkul flokët

e thinjur të ditës.

Rrënjë të thara që lëkunden

permës tingujve të frikës.

Mos prit diçka që s’ lind prej meje.

Si një gabim.

E shprërfill arsyen.

Brenda tundimit tim.

Mos prit të kthehem

Liria mbetet ende

në gjykim…

 

 

FATET

Në cungun e kohës

e gërmuqtë zhvarroset

dita bastarde .

Mëkate euforike

përshtirosin ajrin tru plasur.

Me thonjtë e diellit

gërmoj fatet tona njeri

Pjellë limfatike

e shekullit të ri …

DITËT

… ditët

Kanë fillur

të më ikin zhurmsheëm

Pa më lënë asnjë autograf

në bllokun tim të harresës

Prej tyre çdo vit rritem

si pa kuptuar.

Në përvjetore kam frikë

të mas vitet,

… e heshtur

vritem me veten.

Mëngjeset më zgjohen prgjumshëm

dhe unë i trembem buzëqeshjes

së kalimtareëve

plogeshtisë së syve.

I trembem ecjeve të ngathëta

zhurmës së ngadaltë të tyre.

Ditët…

Kanë filluar të më ikin zhurmshëm

dhe unë…

përsëri unë

duhet tu nënështrohem verbërisht atyre….

DASHURIA

Si mallkim i bardhë vjen

Kokëfortë si rrufe

Me stilin tim prej “Nimfë deti”

Ta rrëmbej puthjen që ma fsheh

Rrathë-rrathë inati yt

Zbrazet mbi mua si Hiroshimë

Unë e pa-armë të dorëzohem

Vritem nga ty me një vëshrtim

Mëkat – harem

S’ është dashuria

Si nje Eklips fshehur tek mua

Si trembem vdekjes kur të vijë

Pa flalën , që s’ më the

TË DUA …

HARRUAR

Fshehur në frymëmarrjen e ngadaltë të dimrit.

Nën sqetull të vetëtimës kemi pritur.

Harruar jemi.

Në sëndukun e gjetheve,dhe dremitjen e zverdhur të molës.

Më kot presin fshesarët shkrirjen e borës…

PA STIL

Hija e pardesysë tënde, pa stil rri varur

brënda tundimit tim

Grindemi..

Ti ngatërroj flokët,me hapat e erës së thinjur.

Përmbys më gdhihet e nesërmja

Lagështi

Në xhepa struken gushëkuqët, çukasin duart e mia e ikin.

Nga qelqet e harresës sime

mërdhijnë.

Imazhi yt, pa stil rri varur.

Në pardesynë e shpirtit tim

zbardhur…