Poezi nga Bora Balaj

 

 

Kafja mëngjesit

 

Mbrëmë bisedova me yje ,

që të zbehtë me shikonin,

sikur ishin hidhëruar me mua.

Atyre ju tregova rrugën time

Ju tregova ëndërrën time.

Ju tregova edhe për djepin,

për vekun , për vellon e nënës sime.

tashmë e grisur në Pajën e harreses

I tregova për raftet e oxhakut,

tek oda e burrav e oda e grave.

Atin që shaloi në të dhe fyellin me frymë.

I tregova edhe për lahutën e vjetër,

që kishim trashëguar nga gjysherit tri gjenerata ,

sikur Hëna dhe yjet zhyten mbas reve,

sikur filluan të qajnë rrugën dhe tregimet e mija.

 

 

Ty

 

Sot më mungon

sikur më ke lënë në harresë,

si një lule,

që rri nën hije pa diell

e pa ujë.

Di një burim

në një pyll,

që edhe shtrati

i është prishë.

Po, po – ti sot më ke harruar

Do një këngë,

që s’ ja di fillimin,

që sillet në kokën tënde.

Po s’ të bie në mend.

Unë ajo e ditës së kaluar jam ,

ajo që s’ të lëndoi kurrë

jam ajo në dritaren tënde..

 

 

Për ju

 

Portat e dijes

janë të hapura,

si dy dyer të parajsës.

Ti që madhështon gjakun pellazg

do radhitesh në shekullin e madhështisë

Ne ecim nga rruga jote

pak devijojmë,

si hije që ndonjëherë venitet

e ndonjëherë zmadhohet.

Sa u rrite ti – ne u ngritëm në këmbë.

Po Po !- Ne

nga një Yll i shekullit të kaluar.