Poezi nga Fatbardha Sulaj

 

 

***

 

Fhtohtë,

mëngjesi ngrihet me hënën

ngrënë në një cep,

teksa dielli buzëqesh mbi mal.

Fhtohtë,

shalli mbulon buzët

dhe të kuqin 24 orësh

Duart gjejnë fundin e xhepave

për pak nxehtësi

zhurma e takave në tokën

e ngrirë

lë jehonë kalldrëmi.

Ftohtë

e dua mëngjesin e ngrirë…

 

 

 ***

 

Kryqe të kaltër vizatuam në qiellin me re

bekuar prej Arshit të shenjtë

me gota eliksiri.

Buzët lagëm

të dehur….

 

 

 ***

 

U bëmë shpirtra

në dimensionin e paqtë

orët i shndërruam në zana

deshëm nirvanën

dhe si Buda u rimishëruam.

 

 

***

 

Tani rrugët janë bosh,

dhe siluetat fshihen gjetkë.

Tani dhe shpirti ecën veçmas trupit,

duke mbajtur në duar epitafet

e kohës…

 

 

***

 

Unë jam nata,

hënë s‘ munda të jem

dhe pse me sharmin e saj

mbulova ëndrrat,

dashuritë,

imazhet.

Njeriun ujk

puthur me hënën sajova,

kur medalionet e saj thyheshin

në maja minaresh.

 

 

***

 

Ti u deve me mbrëmjen tekanjoze

nise ta duash pa u errur,

nise ta quaje të përdalë,

po në errësirë

u çmende prej

sharmit të padukshëm

e gjitha me mbrëmjen e errur…

 

 

***

 

shiu largohet dhe afrohet

në mëngjesin e zymtë,

Sjell trishtimin e kohës

përtej xhamave

Shpërndarë nëntorit

duke luajtur me gjethet e vjeshtës.