Poezi nga Dr. Cornelia Paun HEINZEL

 

 

Ëndrrat

 

Kur qepalla e sipërme e syrit të mbyllet,

Do ngushëllohesh tek tjetra

Dhe gjenet e tua do të ndërthuren

Ti mund të dallosh të ardhmen

Paqartësish si një ëndërr

Dhe do jesh në gjendje të skicosh fatin me duart e tyre,

Ti do i mbështjellësh ëndrrat

Të qëndisura magjishëm në mendimet e tua.

Ëndrrat fluturuese me krahët hapur në pafundësi,

Si dy paralele që asnjëherë nuk puqen.

Mendime të porsalindura

Si perëndesha Afërditë, shkumë deti,

Copëza shprese, besimi

Lundrues të palodhur në mosqenie,

Pa u hedhur në humnerë t’ harresës…

Dhe së bashku, kujtimet, dallgët në hijet e rozta,

Ngjyrat që ndikojnë në të

Rrëke lotësh

Shpërthejnë llogoret e së ardhmes kaotike.

Kur imagjinata nuk është duke të ndihmuar,

Hapi sytë dhe shiko

Se asgjë nuk është ashtu siç duket,

Dhe pastaj pyet egon tënde

Për të ardhmen

Që ne e presim me besim.

 

© Cornelia Paun Heinzel  

 

 

Idealizëm

  

Ti gjithmonë më thua: ti je tepër idealiste

kur i do gjithë njerëzit njësoj, pemët dhe lulet, kafshët,

pa i fshehur me petkun e pabarazisë,

kur ti admiron çfarë është e denjë për t’u lëvduar,

pa krimbin e xhelozisë që i ha të tjerë përbrenda,

kur ti nuk dëmton askënd

dhe valët e ligësisë nuk të prekin ty,

kur ti e kupton çdo qenie,

edhe në qoftë se ti, për këtë fakt, je enigmatike,

kur ti ndihmon çdokënd prej mirësisë së zemrës tënde

pa pritur diçka në këmbim,

kur ti i konsideron paratë të pavlera

dhe tufëzat e lakmisë kurrë nuk të trullosin ty,

kur ti fal gjithnjë

pa gurin e hakmarrjes që të shpartallon në copa,

kur ti e prezanton veten tek njerëzit në mënyrën që ti realisht je,

pa performuar në skenën e jetës si një aktore e përsosur,

kur ti vërtet je besnike

pa shigjetat e  së keqes, lakmisë dhe mashtrimit depërtues…

 

© Cornelia Paun Heinzel

 

 

Përktheu në shqip: Irsa Ruçi