C I K Ë L POETIK NGA HAMIT  TAKA

              -motive nga Çamëria-

 

 

KLITHMA E DHIMBJES

 

Kush na e theu llozine e derës, kush?

Kush na e shoi zjarrin në vatër, kush?

Kush na e vrau zogun e verës, kush?

Kush na e piu gjolin e kaltër, kush?

Kush na i la arat lehona, kush?

Kush na e ther qëngjin e shpresës, kush?

Kush korr barë mbi varret tona, kush?

Kush majm buallin e harresë, kush?

Fol sa të duash,

Thirr sa të duash,

Veç  jehonës

S’përgjigjet kush…

 

 

 

                KU, KU…

 

Ku-ku! K-ku!

Veç qyqja këndon.

Shtëpitë e djegura, të rrënuara

Gurë më gurë ajo kërkon;

 

Xërr-xërr! Xërr-xërr!

Gjinkalla digjet bëhet zhur,

Në plepin e plakur, degëtharë

Ku fëmijët brekët grisnin dikur;

 

Çivit-çivit! Çivit-çivit!

Dallëndyshet sillen, bëjnë potere

Mbi gurët e baltën e plasaritur

Nga zjarr i mallit bërë gëlqere;

 

Qiellin gris veç korb i zi

Krraa! Krraa! Krraa!

Kurmin e imët të Çamërisë

Ka gjysëm shekulli që e ha;

 

 

 

MË BIND BILBILI DUKE QARË

 

Në këto troje hyj si i huaj, si kusar

Jam ndoshta idealisti i fundit

Që e prek këtë parajsë për herë të parë

Me një degëz ulliri, me flatra pëllumbi;

 

Korr mallin dhe dhëmbjen duaj-duaj

Në lëmën e shprtit i mbledh atje…

Si shinin dikur të parët me kuaj,

Kujtimet era si grurin m’i ngre;

 

Era mjaltë e aromë qumësht

Zgjohet nga çdo plis e nga çdo pore;

Zanat dalin në mbrëmjen e mugët,

Muzën e thinjur më sjellin për dore;

 

U thinj muza në pritje të poetëve

T’u këndonin mëngjeseve plot zhurmë,

T’u këndonin ditëve të kaltra dhe netëve

Kur hëna ndriçonte ende aq shumë;

 

U thinjën zanat e nimfat ndanë gjoleve

Në pritje të djelmoshave çapkënë,

Që t’i shihnin të çveshura vigjëlonin

Se nënat të martohen s’i lënë;

 

U ronitën lëmenjtë në ara dhe gryka

Në pritje të thekrës dhe grurit të ri,

Të këngës së djaloshit që kuajt i ngiste

Dhe togjeve me drithin flori;

 

I shtrirë mbi tufëza bari të tharë

Vështroj kaçube trëndafilash të egër,

Askund, asgjë nuk e gjej si më parë

Sa dyshoj për veten mos jam i vdekur;

 

Po ku shkuan ato pamje, ku fshihen?

Ç’është kjo gjuhë me nojma, pa zë?

Bilbili që nuk di veç në këngë të shkrihet

Tej natës duke qarë, më bind për çdo gjë…

 

 

 

NE VISET E ÇAMËRISE

 

 Në çdo hap mledh lule të thara kujtimesh,

Prek tegele shkronjash në trungjet e ullinjve…

Dikur, në kohë paqeje dhe dëfrimesh,

Etërit u mësonin shkrimin fëmijëve;

 

Ngrejnë kokën kodrat dhe pllajat e heshtura,

Zgjohen befas nga ëndërra të frikshme;

Nga planimetria e lojës ca shënja të mbetura

Më joshin me gjeste të magjishme;

 

Si një brengë e kaltër në burimet  e fjetura,

Zgjohen nimfat e pakrehura, qajnë me dënesa;

Të vetmet gjurmë e shenja të paprekura

Mes gjurmësh mizore, goditjesh të pabesa;

 

 

 

PEIZAZH

 

Nëpër fëshfërima  trëndafilash, jaseminësh

Ia ndiej frymëmarrjen kësaj toke bujare,

Lumi Kalamas mes dredhash, gurgullimash

Këndon ende këngët krenare;

 

Para meje habitet udhëtari i devotshëm

I etur për thesare e trille natyrore,

Aroma mandarinash e qitrosh e joshin,

Simfonia e kaltër e viseve jugore;

 

E ndjellin këto limane piktoreske

Me miklime të qeta, të arta hënore

Askund s’ka dëgjuar ai  këngë kaq prekëse

Se kjo që vjen nga ullishtet valëzore;

 

I mahnitur hedh hapat ngadalë, i hutuar,

Me krahët e kureshtjes përfshin këto troje,

Dhe më thotë se “Kopsht i mrekullueshëm”

Nuk është thjesht një fjalë goje;

 

 

Mes legjendash e mitesh-Thesprotia hyjnore

Kumton amanetin dhe brengën e të parëve…

Ky kopsht i natyrës në trojet stërgjyshore

Jo, s’mund t’u përkasë ende barbarëve…

 

 

 

 O JU ERERA…

 

O ju erëra të vendlindjes,

Ç’më risillni moshën e fëminisë!

Sikur të isha mes refleksesh hënore

Mbi lulebardhat e qershisë!

 

Sikur fyelli i bariut të ma mëkonte

Shpirtin me ëndërra dhe idile,

Dhe Hëna nga lart të vështronte

Siluetën e plepit ngjyrë lile!

 

Në livadhin me ngjyra brilante

Si  ylber të rrija sonte  shtrirë,

Sa do doja  të ndjeja kësaj nate

Tufa yjesh skërmoqur në çair;

 

Edhe zogun do doja ta zgjoja

Te foleja në një shkurre gjetheartë

Dhe brengën e mallit t’ia çoja

Zotit në fronin e qiellit lart;

 

A e di vallë Zoti ç’është malli,

Ç’është largësia, ç’është dëbimi?…

Ai më thotë se duhen të tëra:

Malli, brenga dhe trishtimi;

 

 

 

GJYSHES

 

Gjyshja ime, që vdekja e ka harruar

Çapitet në kopsht me diell e me shi…

Të përshëndes , gjyshe, kot je trishtuar

Që nipit ia le ti kopshtin trashëgimi;

 

Ytnip nuk kthehet më në ato vise,

Mos m’u merakos e mos m’u tret si qiri

Vetëm dashurinë tënde dua unë në hise

Dhe kujtimin e gërshetit, pis të zi;

 

Ndjej mall,  një rrënqethje prej rrebeli,

Kur të shikoj sot me thinjat shpurprisur…

I kam kënduar këngë gërshetit gjer te beli,

Që e shpleksje mbi gjoks si ylber i harlisur;

 

Dhe prapë unë do të thurr vargje të rimuar,

Ti e di vargjet janë pasioni im i keq.

Dikur ty të çelnin lulet nëpër duar

Tani të dridhen, s’të binden më, për dreq;

 

Po mos më rri në kopsht, në erë e në shi

Se do të marrësh plevitin, o e bukura ime,

Unë do ta paguaj sa t’më kërkojë një njeri

Me zell t’ia bëj kopshtit të gjitha shërbimet;

 

Buzëqesh ti, gjyshe, o shpirt i papërlyer,

E dlirë si foshnjë , e urtë si shenjtore

Se ashtu  vdekja largohet e zhgënjyer

Dhe unë u  thurr vargje thinjave hyjnore;

 

 

 

EMIGRACION

 

                Drurët në pyllë u rralluan

Djemtë tanë të bukur u rralluan,

Zogjtë ikën pa na përshëndetur

Një adresë nuk na lanë se ku shkuan;

 

Arat na mbetën pa lëruar,

Tufat na mbetën pa barinj,

Na mbetën fletoret pa u shkruar,

Na i këndojnë këngët korbat e zinj;

 

Ne mbetëm zgërbonja të vetmuara,

Zemrat mbetën fole të braktisura,

Gjejmë lodra fëmijësh të harruara

Si relike nga epoka të përmbysura;

 

Ne gjithë ditën presim që të ngryset,

Lusim ëndrrën që nata të zvarget,

Dhe i themi vdekjes që të niset

Të vijnë djemtë të na hapin varret.