Poezi nga Melaize Gropa

 

 

Fjalë e pathënë

 

Fjalë e pa thënë

o gur i rëndë.

Ti ditë pa dritë,

zogu  pa krahë.

 

Ke humbur rrugën?

s’ po gjen dot shteg?

Nën shpirt rënkon

Të kanë zënë peng?

 

Shpërtheji prangat!

Buçit ndër brigje!

Tundi themelet!

Ti frikën digje!

 

Mos prit të t’shohin

në je e bukur!

Veç në të ndjefshin

do t’ jesh e lumtur.

 

 

Dashuritë…

 

Dashuritë lindin te njerëzit

ndërkohë ata vdesin një ditë.

Ç’ do kush nga ne ka shpirt e zemër,

dhimbshëm zemrat i vrasin “dashuritë”

 

Nga dashuria ndryshe

dikur, diku tjetër shpirti merr jetë.

Me shpirtin ngjizni dashuritë!

Bashkë të mbeten përjetë.

 

Dashuri, ti lulja që çel në çdo stinë.

Ti që çdo thëllim tutje zbon

Ti zjarri që ngroh çdo shpirt.

Ti ajri që thithim përditë.

 

Ti dielli që shkëlqen në sy..

Ti ëndrra që shohim çdo natë.

Ti rilind me mua përsëri

veç të lutem mos vdis prapë!

 

Të fal çdo ditë  timen,

gjithë qeien time do të t”fal.

Rilind e ëmbla dashuri!

Të  lutem veç mos vdis prap!

 

Po pres të rikthehesh sërish,

çdo qelizë e imja të pret.

Mos mi lër ditët në zi,

Sa e trishtë pa ty është kjo jetë.

 

 

I trembem vjeshtës

 

Gjethet njiënga një  i rrëzoi vjeshta,

nën këmbë  udhëtarësh  kanë nisur vajtimin.

Dielli mundimshëm depërton nëpër re

Rrezeve të arta  ju humbi shkëlqimi.

 

Unë, hiri i zjarrit që djeg dashuria

Shiu vjeshtak po më  tret, pak nga pak,

po shuhen dhe të fundit shkëndija

Dimri afroi e do sjellë acar.

 

Trembur dhe zogjtë po kërkojnë fole

po afron rrebeshi që prish kështjella,

më dhimbset, kur si hiri tretet dashuria,

si petale lulesh, që i rrëmben  era.