Poezi nga Myrteza Kasi

 

 

FLAMURI

 

Atë ditë kur Shqipëria u bë prap Shqipëri,

Dhe foshnjat u gëzuan në barkun e nënës!

Veç këlyshëve të bushtrës, si korba të zinj,

U zverdhej fytyra si drita e hënës.

 

Kur Plakut të Vlorës i ndriti në dorë,

Dhe nga shekujt flamurin përpjetë e ngriti,

Flatrat e shqiponjës e skuqën Nëntorë,

Dhe qielli i Shqipërisë në purpur shndërriti!

 

Pa u gëzuan shqiptarët kudo që qenë,

U gëzuan e qanë me lotë të nxehtë,

E gëzonin ata të ringjallur Atdhenë,

Që u lind e u ngrit sërishmi përpjetë.

 

Ndaj nisën arbëreshët ato ditë në Vlorë,

Një Flamur të kuq, qëndisur në ar,

Si gjaku i Arbërit, të vluar prorë,

Si gjaku i kuq, që u rrjedh në damarë.

 

E shkruanin ata me mall së largu,

E Flamur’ e Skënderbeut, që pesëqind vjet,

E mbajtën ndër zemra të kuq si gjaku,

E dërguan të valojë në truallin e vet!

 

“Ngrijeni, vëllezër, në Shkodrën tonë!

Mbi kështjellën e lashtë të Arbërisë trime!

Dhe zemra jonë, si dallgë do të gufojë!

Si palët e flamurit plot ngazëllime”!

 

Gëzojnë bijt’ e shqipes që nëna u ringjall,

Po bushtra kish pjellë dhe këlysh të zinj,

Një Esat Toptan  – një rufjan bastard,

Ua dorëzoi Shkodrën gospodëve malazinj.

 

Përtej detit arbëreshëve zemra ç’iu vra!

E urrejtjen e mallkimin e ngritën sa një mal:

“O renegat, o turkoshak , o Judë pasha!

Nga cila sisë bushtre, ke pirë ti vallë”?!

 

Eh sa herë e shiti pashai Shqipërinë!

Gjersa dor’ e Avniut si kërmë e la!

Ndaj Shqipëria i dhuroi një plumb për tradhëtitë!

E kurrë një grusht dhe nga i saj nuk i dha!

 

E ndërsa Esat Pashës nën dheun e zi,

I krakëllinë korbat mbi varr në Paris,

Krenar Flamur’ i Shqipes valon në ajri,

E kudo shqiptarët i gëzohen Shqipërisë!