Muhammad Azram ( Pakistan)

Poeti dhe autori Muhammad Azram përshëndet nga Pakistani. Ai është Profesionalisht një IT Developer dhe Zhvillues i Internetit. Por ai u ul në tokat pjellore të Artit dhe Letërsisë. Ai ka dalë në botën e letërsisë pa asnjë formalitet institucional në literaturë, megjithatë ai qëndron i vendosur në terren të artit dhe letërsisë. Ai kultivon zhurmën e tij nëpër idetë e tij rrjedhëse në tokat gjithnjë pjellore të poezisë, duke kërkuar të ndihen aq thellë për t’u lidhur brenda dialogëve të brendshëm të jetës dhe monologëve. Puna dhe librat e tij letrarë vazhdojnë të publikohen gjerësisht dhe poezitë e tij janë në antologji dhe revista të shumta ndërkombëtare. Puna e tij është përkthyer në spanjisht, frëngjisht, serbisht, italisht, arabisht dhe gjuhë të tjera ndërkombëtare. Ai është anëtar i Numrit të organizatave letrare dhe përfaqëson Pakistanin. Ai ka marrë çmime ndërkombëtare dhe nderime letrare nga organizata të ndryshme ndërkombëtare letrare.

 

Saktësi

Për ndarje të vogël të sekondës
E gjeta veten në përjetësi
Dhe pa fasadën e

vdekshmërisë

Proverb e kulluar lumturie.
Brenda dinamikave karizmatike
Të moralit, para syve të mi

Dinamika e lumtur e vdekshmërisë
Shkundi momentin tim të përjetshëm
Më dorëzoi në çastin e vdekshmërisë.

Nga atje unë u ktheva përsëri.
Për momentin e rrëmbyer të përjetësisë
gëzoj qetësinë në përjetësinë mesmerike.

Jeta dhe vdekja

Rrjedh në kopshtin kozmik
Nga vdekshmëria e tokës
shoqëruar nga forca dhe energjia.

Ashtu si lulja e paimitueshme
Fazat e ndjekjes që çojnë në;
Lulëzimin tim të ngjyrave dhe të prestigjit
Njëra pas tjetrës, atëherë një tjetër.

I vetmi dhe i pakrahasueshmi
Bekimi e ndriçon atë pranverë
Dhe nderimi i saj i fundit
Duke ndritur në tërësinë e saj.

Lulëzon dhe shkëlqen
Gjithë dinamizmi im në skenën e imët
Lë të gjitha ato që punësoheshin
Nga toka dhe drita
I shpërndanë si aromë
Që kthehet në një pjesë më të madhe të kozmikës.

 

Eksplorim mbi…

Unë udhëtoj shumë larg;
Brenda një fundi të njohur,
Dhe për një të panjohur të pafundme

Një ekspeditë shumë komplekse;
Brenda shtresave të pafundme të fundësisë,
Dhe në shtresa të fundme të pafundësisë.

Udhëtimi brenda kufijve;
Më kufizon në kufizimet e mia të kufizuara,
Dhe udhëtimi përtej limiteve të mia
më merr në pafundësi të panjohura

Ku, çfarë po mendoj tani
Përfundimisht i panjohur për të njohur pak
Por i njohuri im ndihet kaq i bekuar
Në pëllëmbët e qeta të një të panjohure më të madhe.

Një eksplorim i dështuar

Jeta del nga asgjëja
Për vrazhdësinë e jetesës, përqafon jetën
Udhëton nga një gjë në një zhdukje

Toka, për të marrë një kërcell të brishtë
Mbaron gjithë fuqinë për të shqyer gjirin e saj
Për ta kënaqur dëshirën e saj për ta hedhur atë

Ngjyrat për dëshirën e njohjes
Përvetësojnë dritën me gjithë admirimin
E njëjta dritë konfiskon ngjyrat pas lulëzimit

Ky udhëtim është një eksplorim i pafavorshëm
Fillon nga errësira e jorezidentit
Dhe zhduket në dritën kozmike të kohës.

 

Gojëhapur

Shkulur në kohë
Në mes dhe rrethuar
Nga netët e momenteve

Duke u shmangur një çast
Për një moment apo lakmi
Largoheni nga nofullat e kohës

Dhe mrekulloheni me trendin
Vdekje e rezultateve të momentit
Vdekja takon me kalimin e kohës
Merr jetën në pafundësi

Çfarë do të ndodhë?
Do të jetë një kënaqësi apo thesar?
Kur unë do të thyej një rrjet të këtyre momenteve
Dhe të largohem nga rrjetat e kohës

Vazhdimësia me siguri do të jetë
Çlirim nga ekzistenca
E arsyes dhe prezencës së tmerrshme, dhe
Marrje në toka të gjera të forcës kozmike

Dhe dështimi do të më nderojë
Vdekshmëria hyjnore e pandryshuar
Kjo më nderon me padurim filozofinë
E transformimit në një përjetësi të pavdekshme.

 

Epike

Përparësia e paimitueshme
Si jeta; si fuqi dekretuese
As entitet as pamje
U shfaq në skenë të ekzistencës
Dhe do të zhdukej
Nga faza e jetesës

Si formë e eksitimit më të lartë
Me privilegje unike
Të kesh të gjitha energjitë
Rrotulluese rreth teje si epike

Privilegjuar, dhe ulur në prestigj
Midis të gjitha energjive të gjalla
Rrotulluar brenda parametrave të jetës
Asnjë fuqi nuk ka aftësi për të sfiduar
Madhështinë e këmbënguljes sime

Si fuqi e vetmuar
Lëviz dhe sillet rreth jetës
E angazhon, e lidh atë
Dhe komunikon në të gjithë jetën

Pas udhëheqjes sime këtë epokë
Do të transformohet si formë nënligjore
Dhe do të shndërrohet në një tjetër prestigj

Fati, një përgjigje e përgjithshme

Në sipërfaqen e valëzuar të oqeanit të pafund
Lundrimi në një varkë të vogël të quajtur jetë
Në një lundrim shumë të vetmuar,
Në një periudhë të zvogëluar të dritës
në mes të një errësire në një tjetër të keqe

Për qëllimin e një të pari mund të udhëtonte
Unë nuk shoh asgjë, por hapësirë ​​misterioze
Midis kohës së rrjedhjes dhe dritës së venitur
që unë nuk mund ta shoh deri sa t’i mbyll sytë

Lundrimi në vallëzim dhe vallëzimi i lundrimit
I një qilimi të pafund dhe pa qëllim të ujit
Fillova udhëtimin me shpresa dhe ëndrra të mëdha
Me të gjitha energjitë dhe fuqinë e agimit

Unë i besoja rremat motivimit
Dhe ai filloi të lundronte me arsye
Luftimin e një oqeani kolosal të trazuar

Kam udhëtuar aq larg sa mundem
por pasi humba të gjitha energjitë e mia
Kuptova se nuk kisha arritur askund
Arritja e të njëjtës pikë në çdo pikë
dhe nuk përqafova asgjë
Por një trup të madh uji

Pas ushtrimit të të gjitha fuqive të mia të rinisë sime
Pa energji dhe një kohë të vdekur
Hodha rremat në gjerësinë e oqeanit
E lash veten në mëshirën e valëve të përplasura
Ndërsa drita u zhduk dhe u shfaq zëri
Mbyllja e syve nga drita nuk është një opsion apo zgjedhje
Ishte e vetmja rrugë që mbeti derisa errësira më mbuloi
Me peshën e saj të madhe dhe hijet këmbëngulëse.

 

Përktheu në shqip
Marjeta Shatro Rrapaj
Albania