Poezi nga Marjeta Shatro Rrapaj

Liria

Në shëtitje me veten
shohim në sy lirinë,
dielli i saj na verbon
e shpresa na mbush frymë e jetë.
Nën ritmin e ditëve harrojmë e kryqëzojmë
e netëve para gjumit I lutemi kryqit të saj.

***

Një copëz diell e lidha në flokë
dhe e kërkova stinës së bardhë
atje ku lulet çelnin nën dëborë
e ndrinin petalet kristal,
dashurisë, ku brishtësia përkundet me erën
në shenjtërinë e Yllit Polar,
që ngrihet nga një qiell i përbashkët
në krahët tanë, në paqe…!

***

Me flatra ëngjëlli
eja këtë natë,
të fluturojmë hapësirës së errët, bashkë!

Në tejngopjen e botës
harrojmë atë që mungon,
rrugëve shkelim mitet,
takojmë legjendat e gjalla.
Zhgënjimin e flakim në erë
shpresën e shtrëngojmë fort në dorë.

***

Humbur në errësirë shpirtrat tanë,
kërkojnë vetveten
dëshirat e fshehura
që vlojnë nënkresave të një vezullimi
paqes së shkrirë një me dritën
shpresave varur shall rreth qafës.
Përkëdhelin të nesërmen e pafajshme
e prej diellit marrin rrezet e jetës.

***

Dielli lind e perëndon,
Stinët ndërrojnë po ashtu,
zogjtë shtegtarë shkojnë e kthehen
edhe ne gjithashtu…

***

Duke ndier frymëmarrjen e kohës,
kaltërsi mendimi t’i ofrojmë njëri-tjetrit,
t’i shkulim prej zemrës trishtimet gërryese
e diçka të re të gjejmë…

***

O dritë mahnitëse!
O këngë e jetës sime!
Ti,hutimi im,ti,dashuria ime!
Mall që pikon në sy,
Ti,ëndrra ime më e bukur!