Nga: Amarda Ekmekçiu

Dëgjohej vetëm zhurma e ikjes përreth meje , duke u vërtitur në hapsirën e ngushtë të koridorit të atij sendi gjigand që çante qiellin . Silueta mendimesh rrethuar me atë përqafim të vakët prej shqetësimi , nxitonin të iknin marramendasi , duke mbajtur frymën mbi kraharorin që ndiente lebeti . Arsyeja për të ndalur gjysmë kërrusur qëndrimin tim aty pranë , pati shuar ekzistencën e një fillimi të bukur . Sendi gjigand vërtitej rreth ajrit dhe qielli brënda meje merrte nuanca prej kohës që derdhte stinë sërish e sërish . Ngjyra e dritë gëzimi dukeshin qartë nga dritarja ku shikimi qe përhumbur i mpirë prej hutimit dhe asgjë nuk ndihmonte në atë ikje të zhumshme drejt qiellit . Kujtime që kalonin nëpër gishta si albume të vjetra , e thyheshin si grisja e një letre që kërciste dhëmbët duke gërmëzuar fjalë që tani si kuptoja se ç ‘gjuhë ishin . Humbëm komunikimin . Rrëkëlleja me dënesë lëngun që njomte buzët e mija . Kishte shije të kripur . Kisha etje . Mundohesha të rrija larg karriges ku fundbishtit shponin gjilpërat e mpirjes si trung i gjymtuar distancës ,që ai gjigand i hekurt i shpikur prej njeriut nuk ndjente asgjë të njejtë . Por ikte e ikte , duke çarë qiellin , duke lënë pas lumin e bukur të dëshirës ku shëtitëm kapur dorë për dorë , mëngjeseve plot dashuri dielli .

18/3/2019