Poezi nga Mëhill Velaj
Shtëpija e vjetër
Harrova që ishte ende pranverë,
Ecja i heshtur në dhomën e rrënuar
të shtëpisë së vjetër. Poshtë këmbëve
ndjeja t’i kërcisnin kockat, por nuk rënkonte,
Në xhamet e plasaritur nga erërat dhe rrebeshet, Drita e hënës strukej e brishtë,
Hija e saj m’i thinjte krejt flokët.
, -,
Si ngaherë, bisedoja me shtëpizën e vjetër,
Luaja me gishtat “sinfoninë e dhimbjes” mbi pluhurin e pianos,
Ashtu e vjetëruar, e pluhurosur qëndronte
kryelartë dhe e heshtur në qoshkën e errët,
Tek unë vinin tingujt e përhumbur nga askundi!
. -.
Nga muret e shtëpisë suvaja vazhdonte
të binte pa u ndjerë, dhe bashkë me to
edhe foto e zverdhura mbetur ende në mure,
si kapelja e të vdekurit varur në gozhdën e heshtjes, diku në korridorrin e errët!
Vecse drita e hënës binte mbi pianon e vjetër!
. -.
Si djalli nga temjani braktisa shtëpinë e vjetër,
Pashë dritat e qytetit, i shëmbëlleja me hënën,
Era pranverore frynte ngado në qytet,
Që cdo ditë betohej me dorën zgjatur për bukë,
Dëgjova melodinë e fluturimit të krahëve të fortë të shqiponjës…
Vështrova zogjtë që mbaheshin fort,
pas muskujve të erës, në ikje e kthim!
Qyteti që bartëte gjurmët e dhimbshme të luftës ,
Me mëkatet dhe mplakjen tonë shpërfillëm vdekjen,
Qyteti që bartëte simbolikën e njerëzores
dhe kuptimin e jetës,
Me zërin e fortë të arësyes dhe identitetit!
Mëhill Velaj
Stamford CT USA
