Poezi nga Maria Hizma

 

 

  NËNA TY TË PRET

 

Ike në pranverë kur dallëndyshet kthehen

cicërima e tyre u bë vaj në shpirt

si vajzë e valëve çdo ditë buzë detit

drejt perëndimit bir..nëna, i hedh sytë

 

Valët rrahin bregun si brenga rreh shpirtin

kam derdhur aq lot sa deti u ngrit..

mahnitet dhe shkëmbi si pret nëna birin

numurova dallgët që shtohen çdo ditë..

 

Qerpikët renduar nga pesha e mallit

poshtë shtuar dy brazda …nga lotët rrëke

hapa duart prita aty lotët e shpirtit

mblodha një grusht dhimbje, në të gjeta tre

 

Biri im qe s’ munda si gjyshet e tjera

ti këndoj ninullë nipit tim në djep

ah kurbeti i shkret më vodhi pranverat

dogji ëndrrat.. jetën..në të malli mbet

 

Valixhen me ëndërra e mbushe kur ike

një nga një larguar …humbur nëpër jetë

kthehu në shtëpi, se nëna nuk ka vdekje

por edhe në vdiqa….dheu nuk më tret…

 

Kthehu bir se nëna vetëm ty të pret

Por edhe në vdiqa, dheu nuk më tret…

 

 

 

AH… POEZI!

 

Të desha dhe shpirtit i thashë

do jetë e imja përherë

të urreva dhe në rruge të lashë

të thashë mos u kthe o e mjerë

 

U largova ika prej teje

më ndoqe nga pas kudo

të grisa,  të vrava,  të zhduka

por ti më the mos më harro

 

Un jam përherë brenda teje

kam mbirë dhe aty do mbetem

më thuaj po deshe je ferrë

o trëndafil që lulet i çel

 

Të desha e të urreva fort

prapë brenda meje ngele ti

braktisa armët teëthash s ‘duroj dot

dhe nisa të shkruaj përsëri

 

Te desha dhe të dua fort

ty vargu im …POEZI !

 

 

 

IKA

 

Larg në rrugën e gjatë plot hapësirë

pa kthyer kokën pas të shikoj

nisa rrugèn bashkë me ditën pa gdhirë

pa ndalur hapin…askund nuk qëndroj

 

Pa valixhe në dorë vullnetin hedhur supit

veç shpirtin mbusha ëndërra e ozon

fustanin e gjatë si pelerinë hedhur trupit

mendje e zemër tek ty vrapon

 

Buzëqeshmë jetë si një princ në përralla

ëmbëlsomë shpirtin si e ëmbel simfoni

forcomi krahët si luftëtarë shpatash

bëmë pjesë tënden në të bukur melodi

 

Përpara hapësira të reja të pafundme

dhe çdo moment një e re melodi

ndjej në të zëra këngèsh gazmore

nga kënga labe …tek ajo me çifteli

 

Ndjej zera, dialekte, këngë,  urime

mes tyre lundroj si në varkë shprese

jam pjesë e tyre në ditë me gëzime

në ditë te qeta në të ëmblat mëngjeze.

 

 

 

FJALË TJETËR NUK GJEJ

 

Cilën fjalë për ty të gjej

Të dua o të urrej?

Cilën ndjenjë të ushqej

Me dilemë shpirtin e brej…

 

Të dua kur shikon ëmbël mua

Të urrej kur larg ndjej rrahjet e tua

Të dua kur m’ ledhaton me dashuri

Të urrej kur larg meje rri…

 

Të dua kur më thua “Pa dashje, gabova”

Të urrej kur largohesh e thua harrova

Të dua kur lotin mbi faqe ma fshin

Të urrej kur shkakton ti lotin tim

 

Të dua kur gjoksin rreh dashuruar

Të urrej kur zjarri më djeg i pashuar

Të dua kur syri shkëlqen plot ëmbëlsi

Urrej faktin që të dua shumë “Ty”

 

Të dua dhe kur të “urrej ”

Të dua dhe fjalë tjetër nuk gjej…

 

 

 

RRËNJË MALLI

 

Toka ime e shtrenjtë që larg na përcolle

veç rrënjët i mbajte të forta vetëm për ty

filiza na nise në botë e dhimbje a ndjeve?

valixhen na mbushe me ëndërra e lot dashuri

 

Ti toka ime e shtrenjtë e burimi i mallit

bekimin na dhe e shpirtin plot dashuri

forcën prej teje morëm, si shkëmb stërralli

ngrohtësinë në vite ta mbajmë thellë në gji

 

Ti vendi im i shtrenjtë vend i bekuar

ku shiu që zbret ëmbël është veç për ty

pranverat e shpirtit vetëm për ty lulëzuar

e malli bëhet varg ..në kohë me diell e stuhi

 

Me vete na dhe aromë limon e portokalle

shpirtin e mbushe në vite plot mirësi

një ditë të kthehemi qoftë edhe të tretur në varre

që mbetja të gjej aty, shplodhje në perjetesi !

RRËNJËT E MALLIT JANË VETËM TEK TI!