Poezi nga Luan Maloku
U SHKRIMË SI BORA
Krejt befasi ishte kjo natë
E akullta natë dimri
Ku papritmas erdhe ti
E më ngrohe shpirtin
Me praninë tënde
Bota ime gjallërohet
Dhe ndjenjat më përtërihen
Kohën nuk e matëm dot
As ditën e as natën
Terrin me dritën e lidhëm
Dhe ashtu shpirtbashkuar
Ngadal u shkrimë si bora
Nga zjarri i dashurisë.
NË MIRATOC
Në Miratoc
Jeta kalon
Si në fluturim
Një ëndërr e pashuar
E jetës sime
Aty dashuria
Me zallë skalitet
Këmbë zbathur
Ecet verës
Nga zallë i nxehtë
Rreshket shpirti
Rrënqethje është nata
S`të zenë gjumi deri vonë
Trupi digjet flakë
Hata fare
Kur buzet puqen
Ah vendlindja ime
Ah,rinia ime e bukur…
UNË S`LARGOHEM NGA TI
Unë s`largohem dot nga ti
Pa t’i parë sytë e zi
Para derës sate
Ulur do të gjumosem
Po nuk dole para meje
Ne zemër e shpirt do digjem
Do jetë natë me dhimbje
Sa i varfër do të isha pa ty
O Zoti im më mëshiro
Nga kjo dhembje më shpëto..
SHPRESË E TMERRUAR
Nga këto mërzi
Që më hajnë shpirtin sonte
Gëzimi iku diku trotuareve
Të ngurta e të gurta
Gjithçka u mbulua nga errësira
Shpresë e tmerruar
Ankthi i zi mizorë rritet e rritet
Ndoshta mëngjesi vjen i bardhë
E dikush do të trokas
Në portën time
Të mbysë dhembjen e kësaj nate
Të ringjallë jetën
E botës së krisur e të pa vlerë
Ëndrra ime
E kahmotëshme që lamë përgjysmë
Marrëzisht edhe sot më mundon
Pamëshirshëm më çmend
Zogjtë shtegtar kthehen prapë
Çdo vit, ata nuk e harrojnë kthimin
Asnjëherë…
MËRGIMTAR
Sikur të bëhesha pëllumb
Të fluturoja nga juga
E të ndalesha tek dera jote
Nga dritarja e hapur
E përmalluar të më shihje
Të vrapoje në përqafim plot gëzim
E unë si flladi i lehtë i mëngjesit
Të puthja e të shtrëngoja fort
Të hiqja mallin dhe mërzinë
E ëndrrat e zeza le të kallen flakë
Mërgimtar, do të thotë mungesë
Nuk je atje ku duhesh të jesh
Sa keq, rinia humb e s`kthehet kurrë
Që nga dita e parë loti s’mu ndal
Për ty shpirti më vuajti shumë
Jeta po kalon shpejt si lumi
E rrudhat po më stolisin ballin
Kurbeti padrejtësisht më ndrydhi shpirtin
Më mori shkëlqimin e syve
Nata e gjatë në heshtje kalon
Nga sumbulla djersësh të mia
Shkrihet ngadalë akulli i perëndimit.
MË TREMB VETMIA
Më tremb vetmia shumë
Në zemër dhe mendjen time
Digjen pranverat
E ëndrrave të mia
Buzët shkrihen e shkrumohen nga etja
Për pak dashuri
Bora e bardhë e akullt më mbuloi kokën
Dhe gëzimin tim çapkën
Jetoj në ankth
Zemërimi më mbytë nga kjo jetë
E pa kuptimtë
Coptuar në njëmijë copa shprese sterile
Fytyra e zverdhët më ngjanë me vjeshtën
Në gji trazohen vargjet e trishta
Nuk më lënë të qetë
Shpirtin e dashuruar
Ah, sikur të jem atje ku dua të jem
E të ndjehem plot dashuri
E lumturi
Dhe të bërrtas e të shfryhem nga malli që djeg
Për një dashuri të vjetër
Se din çdo kush dhimbjen e mërgimtarit
Shpirt e zemër ti shkrumon
Buza të dridhet nga mëria e s`ke ç`bën
Qullosesh nga lotët përplasur,brigjeve të jetës
