Poezi nga Edmond Shallvari

 

 

I vetmuar

 

I vetmuar në mes njerëzve të vetmuar

Të vetmuar mes vetvetes plastelinë

E ndjej veten largësisht si një i huaj

I ngujuar brenda kullës së vetmisë.

 

Përreth kullës i rrethuar nga vetmia

Më e tmerrshmja ushtëri e njerëzimit

Nuk më ndahet qysh në çastin kur u linda

Kësaj bote kthyer kullë e ngujimit.

 

 

Aty ku prehje s’pata

 

Unë vij si një shtegtar nga qiejt e emigrimit

Harruar nga jam nisur, mosditur se ku shkoj

Mos vallë ky univers, qysh çastin e krijimit

Më lindi si kometë, më vdes si meteor?

 

Në qofsha pak kometë, shikomëni kalimthi

Si një të arratisur nga ferri dhe parajsa

Nga malli përsëri do kthehem derisa hiri

Diku tokës të bjerë, aty ku prehje s’pata.

 

 

Ngrirje

 

Mendoni rrjedhën e shiut në stalagmite kthyer

Njerëzimi i burgosur në burg të minusgradës

Shumica posi Krishti nga gozhdët e mbërthyer

Planeti i ngujosur në kullë të akullnajës.

 

Gjithçka kristalizuar në bukuri të frikshme

Njeriu shumëfishuar pasqyrash të kristalta

Si hekurat e burgut miliona stalagmite

Dhe Dielli, ah Dielli, i shkrirë akullnajash.

 

Dhe Hëna, ah Hëna, banesë pinguinësh

Larguar lebetitur nga njerëzit si ajzbergë

Dhe  yjet, ah yjet, të tretur si qirinjtë

Pikojnë shkëndija lotësh për tokën e pajetë.

 

O Zot, pushoi shiu, pikojnë stalagmitet

Vonuar veç njeriu, ajzberg vazhdon vërtitet.

 

 

 

TË DY JEMI GABIMTARË

 

Ja kështu, o Zoti im, të dy jemi gabimtarë

Ti i pari në krijim, unë nga krijimi dalë.

 

Unë pranova çfarë më dhe, Ti më dhe aq sa doje

Nëse mangët diçka le, unë jam pasoja jote.

 

Jo, nuk ka pse zemërohesh, unë mbase kam të drejtë

Jam ashtu siç më krijove dhe vazhdoj ashtu në jetë.

 

Unë s’e kam tënden fuqi, as i zgjuar sa Ty s’jam

Kam gjithçka që më dhe Ti, as më shumë, as më pak.

 

Nëse paskam mëkatime, diku tjetër është shkaku

Engjëjt s’janë krijesa ime, por nuk është as Qoftëlargu.

 

@Edmond Shallvari