Në sy ke heshtje
që flet më këngë zogjësh të dashuruar,
në buzë,
puthjen e fundit të krejt të dashnorëve të marrosur.
Je re që merr në gji diellin kur është i trishtuar,
e tokën e fut në sezon dashurie
kur në vend të shiut,
lot të ngrohtë shtrydh.

Një muaj ka që hesht
eshte koha të qeshësh
të na ringjallësh.

Po të them:
asgjë ka mbetur nga unë
dhe në pasqyrë nuk dukem më,
veten e kam kaluar në vrimë të gjilpërës,
lëkurën e kam bërë pe për të qëndisur
ty në zemër.
Kockat i përdor për tu vetrrahur me ta,
mendjen, kovë që del e hyn bosh
njëzetekatër orë rrjesht
në pusin e trishtimit.

Je dafinë gjithmonë e gjelbër
nuk të shkon ngjyrë tjetër.
Frut i pjekur që ben xheloz diellin,
bëmë të marr frymë si fëmijë i lumtur,
ndihmomë të vrasim heshtjen
të varrosim indiferencën
e te fitojmë jetën.

Dridhu një herë e mirë,
bëj tërmet
pastaj te qeshim,
ti je toka ime
i gjallë e i vdekur:
rrënja për të jetuar
e varri
përjetsisht për të fjetur.

Ti je Amerika ime,
sa me zor të kam gjetur.

petrit sulaj
Shkëputur nga libri “MËKATI IM BËN FËMIJËN E PARË”