MEDITIM

Rri mbështetur në dritare,
bie një shi monoton,
hedh vështrimin tutje muzgut,
mendja për tek ty më shkon.

Në kraharor ndjej një boshllëk,
tek rri dhe meditoj,
ç’ udhë të marr këtë mrëmbje,
në ç’vend ty të të kërkoj.

Hap dritaren e thërras,
veç vetja më dëgjon,
dhimbja zbritur përmbi sy
faqes i pikon një lot.

TI S’ JE MË KËTU

Rend e heshtur kudo rreth teje,
të ndjej kaq pranë sot,
të mendoj, s’ je pranë meje,
dhe malli shumë më merr.

Ti ndodhesh larg, oh sa larg,
kaqë kohë pa të parë,
në sytë e mi ka ende lotë,
dhe shpirtin kam të vrarë,

Kaq rendje gjatë plot dashuri
e ditë të bukura gjallëri,
si ikën, u tretën më thuaj,
dhe unë sot, kaq shumë po vuaj?!

E gjithë kjo ndoshta duket,
për ty një histori
vështirë ta pranoj tek vetja
ndoshta ish marrëzi.

Përse të qaj? Eshtë e kotë,
kaloi kohë e gjatë,
premtimet gjer në përbetim
tashmë kanë ngelur veç kujtim.