Poezi nga Anna Achmatova
Në buzë të qiellit
“Do të dëgjosh bubullimat dhe do të më kujtosh
duke menduar: ajo e donte stuhinë.
Buza e qiellit
do të ketë ngjyrën e të kuqes purpurimë,
dhe zemra jote, si atëhere,
do të digjet ”.
All’orlo del cielo
“Sentirai il tuono e mi ricorderai
pensando: lei voleva la tempesta.
L’orlo del cielo
avrà il colore del rosso intenso,
e il tuo cuore, come allora,
sarà in fiamme”.
Në natën e bardhë
Nuk e mbylla derën,
nuk ndeza qirinjtë,
ti nuk e di, por për aq sa e lodhur isha
nuk munda më as në shtrat të mbërrij.
Të vëzhgosh si humbasin shtigjet
brënda pyllit, në perëndim tashmë të ditës,
e dehur nga tingulli i një zëri
që me zërin tënd ngjan.
Dhe të kuptosh që gjithçka tashmë ka humbur,
dhe që jeta është një ferr i tmerrshëm.
Isha e sigurt
që përseri do ishe kthyer.
Nella notte bianca
Non ho chiuso la porta,
non ho acceso le candele,
non lo sai ma, per quanto fossi stanca,
non riuscivo ad andarmene più a letto.
Guardare, come si smarriscono i sentieri
dentro al bosco, all’imbrunire ormai del giorno,
ebbra del suono di una voce
che è simile alla tua.
E sapere che tutto è già perduto,
che la vita è un tremendo inferno.
Ero certa
che saresti ritornato.
Përktheu nga italishtja në shqip Juljana Mehmeti
