Poezi nga Vullnet Mato

 

 

GJENERAL PIRRO I EPIRIT

 

Në përvjetorin e njëzet shekujve,

të vdekjes sipër kalit,

o i madhi gjeneral Pirro,

bir i mbret Bardhylit ilirian,

të kam vendosur sot,

mbi tullën simbolike të varrit,

dy trëndafila diellor,

nga muzgu Adriatik e Jonian;

 

Për vringëllimat e shpatave ilire,

nga Apolonia në Vardar,

o mbret i goditur në kokë,

nën ballkonin fatal të Korintit,

me tullën e asaj nëne,

për djalin e saj të vrarë,

ku fitoret mbi romakët i mbylle

me humbjen e shpirtit.

 

Ke pasur vdekje fatlume,

pa goditje me tullën e tritolit,

se s’do kish mbetur për varr,

as nishani i eshtrave të tua,

që sot bëhen pluhur,

nga vdekja moderne e Albanopolit,

pa lënë shenjë, ku të vajtojnë

prindërit dhe e zeza grua…

 

Sot, o gjeneral Pirro,

vdekja nuk ndodh për shkaqe lufte,

por për larje hesapesh,

nga borxhet e vonuara në biznes,

dhe urrejtja politike,

për t’u ulur fitimtar mbi kolltuqe,

pa u zbuluar tulla e tritolit,

vënë nga vrasësi me pagesë.

 

Pate fat, o Pirro, që s’linde në Apoloni

njëzet shekuj më pas,

se emri yt do qe harruar pas njëzet ditësh

në dosjet e drejtësisë,

si biznesmen që fiton para

dhe i humb pa vënë buzën në gaz,

në vend të fitoreve të tua famoze,

si mbret i Epirit e Maqedonisë…