Poezi nga Pranvera Gjoni

 

 

EKLIPSET E DHIMBJES

 

Dielli,

zgjon agimet

e fshehura nën buzë të natës,

me një tufë puthjesh në ballë.

Hap qepallat e rënduara shirash

nga skërrmitja e hijeve,

që somnambul

gërryejnë yjet e prushuar

shtratthyerit të pagjumësisë…

 

I ftohti sot,

si timonier fatesh,

rrëzon brymë e shkumë,

shfrenimit pa busull

të motit zjarrgri…!

 

Hëna muzë

ngjitur në frymë,

frymon për dy…

Edhe pse,

menstruacionet e tokës

derdhin errësirë heterogjene,

retina e saj

pasqyron veten dhe mua,

mbështjellur fjongos së artë

që pëlcet çdo eprovetë,

eksperimentesh…!

 

Mjegulla sot

nuk mund të shpërfill

argjendarinë antike,

ku shpirti s’ lejon përpunim!

 

Ëndrra më mban ajrit!

Gjirit ku fantazia

puthet e përqafohet,

kilometrit të startit…

Aty ku u mbjell platonizmi

me ndrojtje e pakushtëzime

të dashurisë,

për dashurinë sublime!

 

Erërat sot

s’mund të zhvendosin

pikën e referimit,

ku ushqehen rrathët e stinës!

 

Trinom i gjithëpushtetshëm

shtatit të Pranverës në rritje,

që eklipson dhimbjet

dhe feston tryezës së ndjenjës,

me melhemin e dashurisë

grumbulluar korijeve të qiellit,

Jo vetëm,

për këtë Shën-Valentin!

 

Edhe pse sot,

ëmbëlsira e festës

hahet veçmas

epiketave të lundrimjetës,

dielli, hëna, ëndrra,

gëzojnë lumturisht çdo lindje dite,

sikur të ishte

udhëtimi i fundit,

për në bërthamë të tokës!

 

 

 

ASTEROID

 

Shkëputur

Lart(g)ësive jashtë dimensionit,

Lëshohesh pa parashutë

Vakumit të mallit…

 

Si skydive*,

Zhytesh horizontit

Të nënkalimeve

Me flakë e zjarr,

Frym e avull,

Të përcëllosh planetin tim…

Ngrehinë e kokëfortësisë,

Të dhisë

Ushqyer me rrok Alpesh…!

 

Ngurtësuar

Deltës së zemrës.

Shkrirë

Pentagonit të shpirtit.

E di mirë asteroid

I gjithëpushtetshëm,

Ti trondit rrënjësh

Materien…!

*

Aknet nervoze shuhen në natë,

Si kështjellat e oratorisë

Podiumeve kashte…

E unë…?!

Mbulohem me qiellin tënd,

Erërat shpinën

Mos t’më vrasin,

Kur mendja flen me përgjumjen.

E buzët mos të thahen,

Vetmisë

Që thërrmon edhe… gurin!

 

 

 

MARANGOZ

 

Me zdrukthin e shpirtit,

largon spirrat e tepërta

që i humbin bardhësinë membranës,

e gërvishin fytyrën vezake të zemrës…

Ngjitura nga e shkuara,

si barrierë asgjesuese për të sotmen…!

 

Nxjerr frymëmarrjen,

mbetur peng i thonjëve të mprehtë

kafazit të frikës,

mbjellur ahishteve që në lindje…

 

Lëmimi delikatë i ajrit magjik,

me hedh në krahët përkëdhelës

të zdrukthit harbuar,

që puth brishtësinë e drurit të njomë,

lëvore shkrumbuar…

 

Esencë ndjenje kundërmon përçark!

 

Marangozi ditëbardhë,

zgjoj nga trauma,

drurin vetmitarë…

Inicialet e lules dashuri,

i gdhendi me frymë

mes turbulencash dehesë,

mbi shtat të selvisë.

 

Marangoz, zanatçi-Orakull zemre …

Mjeshtër i rrallë, në këtë botë të rreme!

 

 

 

MOS MË FAJSO!

 

Mos më fajso

që të dua përtej ëndrrës!

 

Lulet kanë nevojë për klorofilë,

trupin ta harlisin

e shpirtin ta aromatizojnë,

me petalet e ndjenjës.

 

Mos më gjyko rëndë,

që prekjen e duarve tua

nën lëkurë,

theellë…

dua t’i ndjejë..!

 

Jeta ka nevojë për diell,

që shtërngatat e kohës

me gjoks rrezesh t’i përballoj!

 

Mos mendo keq për mua

që thjeshtësisht në fantazi,

nuk mund të dua…!

 

Të dashuroj me frymë!

Ndaj…

dua prej ëndrrave të dal

e në frymën tënde,

si oksigjen të hyjë…!

 

Mos më fajso të lutem,

që nuk resht kurrë së dëshiruari

stinën e luleve…

edhe kur ato

buzët kanë vyshkur në dhimbje,

e sytë në dimër kanë mbyllur!

 

 

 

INTERVISTË ME KURESHTA(RËT)IN

 

………………………………………?*

-Po, kam burrë(a)!

Tre ushqyer nga një kërthizë

dhe një, lindur nga plazma ime!

*

…………………………………..?*

Po! Kam shumë të dashur!

Tokën,

qiellin,

detin,

fantazinë,

studimin,

kafshët,

njerëzitë!

………………..?*

Po, pra…gjithësinë dhe përtej saj!

*

…………………………………………?*

Jo! Jam “dhi e egër” në gen!

Nuk i bëj, as nuk i pranoj,

jargavitjet për emër,

e përuljen për interes!

*

………………………………….?*

Po! Jam mirënjohëse

vetëm shpirtrave të dlirë,

që rrezatojnë maturi,

pastërti,

humanizëm,

…dhe kanë vetëm një fytyrë!

*

…………………………………………?*

Po! Nuk jam e përjashtuar

nga orbita e gabimeve njerëzore!

Kam ngrënë në kohë të shkuar,

” një lugë çorbë të prishur”…

Helmimi vazhdon akoma,

por, jo për të më mbytur!

*

……………………………………….?*

… Jo! Jam e lumtur

në rrethrrotullimin e dy planetëve të mi!

Vetmia, lëshon rrënjë

vetëm në poezi…!

*

…………………………………..?*

Po! Dashuroj si e çmendur, vetëm një!

Diellin e ëndrrës!

 

* ( pyetjet e kureshtar(ëve) it)

 

 

 

VALA DHE BREGU

 

Me hiret joshëse,

lakmuese,

enigmatike,

të kërcyera,

të tejdukshme,

tronditëse …

E eksitoj historikisht papushim.

 

Me buzët e prushta,

herë të ëmbëla,

herë të dhunshme,

herë të egra …

E puthi pangopshmërisht.

 

Mall shekullor i pashuar!

 

Në rrezet përvëluese

shkrihem trupit të brishtë …

Në ditët e dimërta,

ngrohem brënda ashpërsisë së gjoksit tij …

Në ditët me vranësira,

e godas me gjithë fuqi …

 

Nazeve të mija prej vale,

vetëm bregu gjuhën ua di …

 

 

 

 MË “DETYROVE” TË TË DUA

 

Ma shëmbe makiazhin,

e ndërtuar,

si një gladiatore

fushave të betejës,

… pa mburojë.

 

Me fëshfërimat tua,

solle shiun,

zhveshe të bukurën maskë,

preke lakuriqsinë

me tingujt

e partiturës së ndjenjës.

 

Ti … di të më duash!

Ti … di të gjurmosh,

burimin e lumenjëve të rrëmbyeshëm,

pa cënuar rrjedhën.

 

Thellësive të brishta,

derdhe afshin e purpurt

si frymë e Zotit,

për shpirtin që kërkon mëkim.

 

Me thjeshtësinë e magjishme,

hape dyert e dyllosura

të hermetizmit të dashurisë,

mbyllur…

dimrit të ashpër të profecive.

 

 

 

ZBULIMI

 

Të gjitha televizionet e dhanë lajmin!

Gazetat e vunë kryeartikull.

Referencash flitej për të me zell të paparë.

 

NASA më në fund, bëri të njohur zbulimin.

“Ekzistenca e dashurisë përjetshme”.

 

Sencacion njerëzor!

Milionerët, boshatisën bankat.

 

Kartmonedhat u zhytën dëshpërimit,

qilarëve të krimbur të egoizmit.

 

Dashuria nuk shitej …!

 

 

 

 LULET E DHIMBJES

 

Lulet e dhimbjes kanë aromë loti!

Ujitin shtatoret e ngrira

mbetura peng,

shkretëtirës së trotuareve pa njerëz.

 

Lulet e dhimbjes kanë kërcell shpirti!

Për(k)ulen,

në nderim të diejve të vdekur,

duke kafshuar veten!

 

Lulet e dhimbjes kanë petale ëndrrash!

Riciklojnë botën

me gjithçfarë ka brenda,

e mbajnë atë në gonxhen mbledhur

për t’i dhënë klorofilën, zemrës.

 

Lulet e dhimbjes kanë rrënjë gjaku!

Rrëzohen e ngrihen,

Universit të çuditshëm

që lind dhe vdes me miljona herë,

qielltokës së frymës…!

 

Lulet e dhimbjes,

janë biopsia e dashurisë

në gjoks të jetës!

 

 

 

NËSE LULJA IME…

 

Nëse lulja ime, lëshon hije,

alegrinë prish të kopshtit tënd.

Më thuaj, më thuaj, pa hile,

mes shënjtorësh iki, n’timin vënd!

 

Nëse lulja ime, të burgos,

e ti nuk ndjehesh lulishtarë.

Më thuaj, mos më brengos,

i vyshk petalet, me lot të tharë!

 

Nëse lulja ime është magjike,

nektari i saj, i dehë dhe mitet.

Përkëdhelja shtatin të harliset,

të vesojnë buzët, orbitës t’diellit.