Poezi nga Sofia Doko Arapaj

 

 

Të pafaj

 

Kur ika mora me vete dhe kafazin.

kafazi mori me vete dhe tigrin,

tigri mori me vete mua…

 

 

 

Sofia ime…

 

shpirt i bardhë,  i vetmuar

që kërcen degëve të natës…

S’ të qortoj më, s’ të dënoj më!

Zbrit, të të kerkoj të falur

ik, ik e shpëto prej vetes!

Tani e di

pse valët e trembëdhjeta

vrapuan për tek ty…

 

 

 

Me gllënjkë malli

 

Tek ylli i zjarrtë,

mirë se të vish,

por kur te vish,

dhëndërr të dua,

me gllënjkë malli,

të më pish,

s’ dua pikë loti,

jo, për mua …

Më shih,

jam ulur përmbi yje,

dhe nuk ka zot,

që të më zbresë,

Zonjë të qiellit,

lermë të behem,

zbukuruar,

lermë të pres…

 

 

 

Në mbretërinë e Minoas

 

Kalova pragun e brirëve

Minoa, aq ëmbël më pret

shërbetoret fare s’ po duken

as mora mundimin çpo ngjet…

Shih si t a rrëmbeva kupën

si hyra në qilarin tënd

si piva lëngun e zemrës

të shërova aty ku të dhemb…

E m’ u bë, sikur klithe thellë

e shpove qiellin me ankesë

pse gruaja jote Pasifai

s’ të dha në jetë asnjë shpresë…

Qamë të dy përqafuar,

sa thonjtë na u ngulën në mish

ashtu përndjekur, lënduar

gjersa pallati u prish..

 

 

 

Plagë dashurie

 

Andej nga je, ti,

Kam kaluar njëherë,

Më quanin Sibile…

Atëherë edhe qielli,

Kërcente i djersitur,

Çdo gjë kërcente,

Nën ritmin tonë…

Sibile-Orfe-Sibile…

Aq bukur e shfrenuar,

Sa m’ u morën mendtë.

Aty i plagosa krahët

Dhe…, humba fluturimin…

…

Andej nga je ti,

Kam kaluar njëherë.