Dikush shkon në mëngjes punës sime
më ngarkon, punë-kartën, më kot…
pastaj, xhirro nxjerr qentë, për shëlbime
shoqërisë sillet keq, si idiot!

Dikush thotë, një të huaje – “të dua”
dashurisë, është i huaj… edhe trap
ç’kyç dyert dhe hyn, porsi mua
në të mendjes, të ziun dollap…

Dikush qan, përpara pasqyrës
dhe unë lotët, prej syve i fshi
dikush bie fund-honesh, mënxyrës…
dhe e mbledh, bërë copash tani.

Shqipëroi: Vasil Çuklla.