Cikël poetik nga Engjëll I. BERISHA

 

 

 

Zemra larg syve

 

Meqë s’të dua

të rri larg një mijë e një vjet

rrugë drite

me mendje mund të më bësh vizitë

tash, sa çelembyll sytë, menjëherë

 

se sikur t’ia dilje të vije

afër këtu ku më rri trupi im

do të më prekje eter

të padukshëm

e sytë e tu kanë gjallëri tokësore

janë të bukur si deti

 

ku mund të gjesh kohë një mijë vjet

të ecësh nëpër labirintet e kohës

kur koha është eter

 

ndoshta kjo që po flas

është përshkrim i ëndrrës

 

të tillë të përfytyrova

ose të pashë

 

trungu në rrahun midis sheshit

një ditë do të dalë me gjethet

e hekurt

 

 

 

 

HERBARIUMI I BARDHË

(Stoli)

 

Një det pa fund në trupin tim

me baticë nxori

myshk e rrënjë dhe një safir

një amforë porcelani

 

në dhomën e librave

si eksponate unikate stoli

u varguan fjalë a objekte

u zgjuan

kohët që prapsojnë

ëndërr ishte

apo e shkuar

 

i ruajti deti i harruar

 

 

 

 

Ndërrimi i ujit)

 

Toka kur lodhet

ajri kur helmohet

ç’bën që rri uji e nuk ecën

e s’pihet

ku ta derdh gjithë këtë pikëllim

a m’i zë kujdesi yt

të gjitha këto mbeturina

se të kam mësuar si zogun në shuplakë

të  mbaj gjallë

dashuria ime

 

 

 

 

Bregu i diellit

 

Herët del dielli në dritaren time

Era i rrah kurtinat me limonti

Ra edhe zogu i ditës në poezinë time

Butësisht si bie mbi lulet shiu

Ajri i sëmurë i natës me psherëtimë

Rigoi mbi gjethet e lules në verandë

Ishte koha e zgjimeve

U lodha shtrirë

Mora të dal tatëpjetë rrugës

Ishulli i rrethuar me çatitë plot fëmijë

 

 

 

 

(Koha e gjumit)

 

Kur të fiket drita

me gishtin e verdhë

në dhomën time terri

të ther

 

të ishte natë e kthjellët

do të shihja tek ecën nëpër shtëpi

e do ta gjeja copën e qiririt

e do ta lexoja librin

optimist

 

deri në ag

shtrati do të më bëhet arkivol

e kur të bjerë rrezja e parë pingule

plot lule

do të më buzëqeshin në vazon

e dritares që ka sy

 

është kohë gjumi

po u ktheva në krah a u rrotullova

nga frika që kushton lirë

dimri që mori me diell

m’i nxjerr djersë trupit

se këmbë nuk shkohet kjo kohë

këmbë bëhet gjumi

 

 

 

 

(Koha e zgjimit)

 

Merimanga e smeraldit

vë në vetullën time rrjetë

syrin ma sheh piktura

e trupin e harroj diku larg

 

përsëri me këmbë

herë djathtas herë majtas oborrit

rruga e gjatë

në kurth

 

edhe dielli edhe dita edhe drita

s’janë tjetër pos ngjyrë

që derdhet në pëlhurën

në këtë letër ku do të shkruhet

kjo poezi

 

duke dalë nga nata me shtratin

me petka të gjumit

me ëndrrën

përbirohemi nëpër rrezen e argjendtë

si nëpër një unazë

 

e  zgjohem

 

 

 

 

(Koha e këndimit)

 

Gjeli

si qen e kafshon hënën

piktura në ballinën e librit

ma shkel syrin djallëzisht

posa të kthej nga udha

tërë kohën do të lexoj poezi

 

Do ta kaloj kohën e pushimit me ty

derisa të lodhesh

në fundin tënd të mbërrij

 

Bota

nuk përshkruhet për një çast

rrugë e gjatë një mijë vjet

prandaj

si do të kthehem nga ky fund im

 

Me këmbët e tua herët

mbërrin kudo

 

 

 

 

(Padroni i verdhë)

 

Erdhi dhe ma veshi shpirtin

me muret prej baltës. Qëndrova frymë

dhe Zoti tha: tetë herë mësoje grafin

lexo në lëkurën tënde tatuazh-testamentin

çka t’është shkruar të hashë ti

s’e ha dot bisha kund të të rrjedhë

 

padroni i verdhë

tetë herë nga limfa e zezë

me farkë e zjarr latoi racën pa fis

 

dola në Dritaren Perëndimore i Ri

të më shihej koka nga larg

nga ata që më marrin n’shënjestër

 

 

 

 

RIKRIJIMI I LIBRIT

 

Kur nxora nga terri i bibliotekës së Padovës

pergamenën e kompjuterit me shekullin e XX-të

ngjyrat e shkrimit mi bëri futuriste

fluroscenti i kolorit në ekranin modern

 

rojet me t’zeza t’informatave

larat e dru gdhendura shqip të altarit

i mbuluan para syve të mi

të mos e shihja mjeshtrin e mjeshtrit ilir

me të parin që foli duke u nisur  kah Perëndimi

Shën Jeronimi

 

djall o punë gjermanishtja ime n’Itali

recitonte melodinë e theksit shqip

ata njëherë kujtuan

se agjenti i sigurimit të pasurisë

hetonte punën e testamentit të kishës

lagështia ortodokse në muret e ilirishtes

çdo palimpsest e kishte rishkruar

Nga u nda Iliriada

Lindje bizanti i murrmë briri i thyer aziat

Perëndim Roma

mbi kristalet e detit  mediteran

pas paganizmit hedon që të dy kishat e reja

një mijë e pesëqind vjet artin dhe lutjen

me fjalën shqip e recituan e pikturuan

gjurmët e fshehura që nuk lejojnë vandalët

libri të rikrijohet i ri në kohën tonë

 

duke dal  nga tempulli rojet e zeza

hije shqipes i bëjnë si sëmundja me bakcil

dogma komuniste një gjysmë shekulli

dhe një gjysmë tjetër primitivizmi feudal

dhe një mijë e sa vjet të tjera flaka e baruti

pesëqind vjet obskuri osman

kaq qind vjet pasuria e shpirtit tim

ma përkthen testamentin greqisht

me turqishten pa veta dhe atë serbisht

 

ciceronia më tha eja te Imzoti

në lashtësinë e Zotit Ati më tha eja biri im

duke ecur midis muranave me të prekura

gishti im terrin shploi me ballë

atje lart më doli pikturë Padova figura

e Patër At Gjergj Fishtës lahutar