Cikël poetik nga   Liliana Shkodrani Baçi

 

 

 

REPETITA JUVANT

(nga forca e përseritjes  diçka mbetet –nga latinishtja)

 

Ngaqë bëra shpesh atë që s’desha

Prej fantazive fëminore

Krijova në sferën e bëmave

Mendime aq të brishta

Sa mbolla dhe fundin e botës së ekzistencës femërore,

…pa ngjyrë jeshile..

E … të mendosh ndiej për ylberin  adhurimin më superior…

Që të mbetem jashte  kufirit të hijeve

Trajektores me ngjyra të larmishme

Më duhet t’i djeg  koren

Dhe për nënën time….

 

 

 

 

KOFINAT E VJELJES SË SHARMIT

 

Dua akoma heshtjen

Si dhuratë lëvizëse në dashuri

me fjongo të thjeshtë mbi ballin

E sigurtë të tij

Ku djersit durimi i pjekur në kohë,

që mat çdo limit.

Bashkë i nisëm perimetrat e përshkuar.

Sot e kuptoj  atë bekim të përkthyer

Pa hije  e pa menduar

Që GRUA

Mbaj mbi shpinë

kofinat e vjeljes së sharmit….

 

 

 

 

EMILY BRONTE

 

Skuptohet në ish e bukur Emily Brontë

Për” Permeso Di Sogiorno” spati nevojë

Rrojti pak, jo sa ajo që shkrojë

Në majën  e madhështisë  , takoj ëngjëllorë.

 

Gërmojë  rrëmujë, dhe në poezi

Me aromë përjetësie  Heatcliff  na dorezojë

Bijë pasaniku , ish, motër në mes dhjamit

Fytyrë  mermer,  llamb kristali.

Hap milimetrik në delikatesë të brishtë.

 

Ndërsa unë , thonjtë i kam të çarë

Shpinën  kockë hark

Dhuratë  alergjitë

e nga poret nuk  s’përkas  parfum

Po  djersë të përzier me ca pika gjaku.

 

 

 

 

DY FJALË

 

Dihet që janë harbimi i pranverës

Lulet dhe barërat

Gëzojnë të brishtat rrënjë nën tokë.

Aty ,  mbillen dashuritë, ajo ndjenjë lakuriqe

Nga çdo fantazi.

Po dhëmshuria ndez dhe  zjarr në kufi të merakut klasik.

Asnjë s’qan rreth tij, e  nga frika e fillimit të fundit

As nga çelja e vesëve të varfëra egoiste

Që mbyllin çdo  sferë dyshimi.

 

Njeriu s’vuan me ambjentalizmin e varfërisë, bile

mbrohet  brënda  qarkut të fjalëve që ndjellin gëzim

e çlirojnë dashuri edhe për të pamerituarit në pafajësi.

 

Kjo e kthen  aq të saktë në përkushtimin për bashkim

Sa kthehet në model të mirësisë.

 

 

 

 

ARRATISJE… … KUR?!

 

Ti përgjon përpëlitjet e sforcuara të përmirësimit

Por  unë s’njoh asnjë analist.

Më furnizojnë venat, valët  e çastit impulsiv

pa ditur ku rrjedha mund të grumbullohet.

 

Janë shfaqje hap e mbyll  sytë,

që i delegon

pavetëdija e pasionit.

Mes orëve të qetësisë,

një hapësirë e rreme pamundësie nxit

hijen e përshtypjes të shndërrimit

që i ngjan, aq sa ti

t’i besosh “grackës” në atë që dëshiroje.

 

Po unë,  të postoj faljen e parë të kësaj forme,

që do mbetem me veshje dashnore

here kthyer mbrapsh , herë

e njëjta  e asaj,

që ka qënë përherë

tronditja  jote.