Ajo dridhej si një gjethe vjeshte,
Me sytë që i ndrinin si me magji,
Zhytej thellë në biseda të ndryshme,
Dhe kish frikë të provonte ndjesi.

Ishte shndërruar në një akullnajë,
Aq sa as veten s’po e njihte mē,
Kish frikë nga drithërimat e trupit të saj,
Trembej se mos ishte tepër vonë për të…

Mos më hidhni vellon magjepëse të bardhë
Flokët si ujvarë ju lutem mi lini lëshuar
Kurorë diamantesh mos më vini në kokë
Diamantët e shpirtit i kam më të çmuar

Vetëm sytë,sytë mi zbukuroni bukur
Lyeni me gjithē ngjyrat e ylberit
Më duhet të mbuloj trishtimin
Periudhën, kur shpirti njohu ferrin.

Diellin që sa shumë e adhuroja
Rrezet e tij vetēm mbi mua i hidhte
Kërkoja vetëm dy pika tē vetme uji
Të lagja buzet e rrugēn të vazhdoja

Thonē qē kur ecën nē shkretëtirë
Imazh oazesh dalin përpara teje
Por mua mu shfaq vetëm fytyra jote
Se ishe i vetmi qē doja pranë meje

Zgjata duart mē vrap drejt teje
Me mall si e marrë fort të pushtova
I putha rrëmbimthi buzët e tua të ëmbla
Dhe vetëm atje etja për njē çast u shua

Ti je imazhi im i vetēm në botë
Në çdo çast qoftë me shi a diell
Për zemrën tënde kam nevojē
Me ty ndjej vetëm pranverë!