Nga grykat e maleve, si me sëpatë
Rrëzohen zanoret e një brenge të gjatë.

I shpleksa damarët të pijnë buzë Lumi,
Dhe fundin “s’më deshe” e ngushëlloftë gjumi!

Harrimi punon pa ngjyra në linjë,
Me një dhembje bjonde të mpiksur në brinjë.

Me qumësht e dritë përvëlon si rrëshirë
Fytyra që buzë s’më dha për të pirë.

Avitet dëbora, si shpirt. S’pipëtin.
Nuk derdhem nga kupë e ngrirë që rrezëllin.

Rrotullomë në ëndjen e ngrirë të gotës,
O paqe e fytyrës së prapme të tokës!

1992