Poezi nga Adem Zaplluzha
TRADHTIA
Gjuhët e gjarpinjtë të flakëve
Po i lëpin imazhet e memories
Varur në portat e shtëpisë
Valëviten si kujtesa flamujt e grisur
–
Pa nisur përfundoi beteja
Gjuha e mprehtë e thikës
Depërtoi thellë deri në asht
Nga sytë e njeriut pikoi palca e humbjes
–
Larg nesh dhe atdheut të gjunjëzuar
U dëgjuam hingëllimat e trishtë të kuajve
Arena e përgjakur gjakoste dhembje
Sërish një hije morbide zgërdhihej në heshtje.
I SHIHJA NË PRANGA DRURËT LAKURIQ
Për këtë shkëmb të stralltë
Do të përplasem si dallgët e detit
Do thyhem si anijet e fundosura
Ç’më ka mbetur tjetër
Çfarë të bëjë pa atdheun tim
–
Si fëmijë i morra në sy rrugët e dynjasë
Në bishtin e çdo lopate
E lashë peng lëkurën time
Pashë më pashë i rashë metropoleve
Në fund tunelet s’kishin dritë
–
Dikush më donte si njeri
E dikujt tjetër i dhimbsesha
Për ta zënë ditën të mos ikte
Mëngjeseve herët
Zgjohesha nën urat e përgjumura
–
Dhe asnjëherë s’mendova për fundin tim
Mbase as që kam ditur të mendoj
Sa herë që qëndroja
E shihja atdheun në pranga
I shihja të lidhur për druri drurët lakuriq.
MES DYMBËDHJETË LUGËVE
Në një libër të pluhurosur
Lexova për tryezën e turpit
Mes dymbëdhjetë lugëve
Ende vallëzon një lugë e thyer
–
Njëmbëdhjetë gota të mbushura
Me zbrazëtin e gotës dymbëdhjetë
Nga e cila me shekuj
Njerëzimi po e pinë gllënjkën e turpit
–
Ti sot nuk më shikove në sy
I tha një gotë – gotës së zbrazët
Që nga ajo ditë
S’pushoi vallja e trishtë e fshehjes së syve
PASKAN HESHTUR EDHE KAMBANAT
Këtu s’paska mbetur më asgjë
Paskan ikur edhe zogjtë
Mbase ky shkretim
Po e përjeton shijen e fundit të pikëllimit
–
Ja tek sa fluturoi edhe lejleku i verdhë
Fluturoi nga çatia e rrënuar
As dry s’paska nëpër dyer
Mbase s’ka arsye përse të mbyllen
–
Nëpër rrugët e boshatisura
Dëgjoj lehjet e dyshuara të qenve
Lehin edhe qepenat e vjetër
Qyteti i kalldrëmtë fundoset në heshtje
–
Shih të lutem
Paskan heshtur edhe kambanat
Shtëpitë e bardha nga kjo perspektivë
Duken si delet e sëmura në lëndinë
–
Këtu s’paska mbetur asgjë më
Përpos gazetave të vjetra
Që mbulojnë turpin e rrugëve
Me të vërtetë s’paska mbetur asgjë
Shkëputur nga libri “Enigmat e kashelashave”