Poezi nga Adem Zaplluzha

TRADHTIA

Gjuhët e gjarpinjtë të flakëve
Po i lëpin imazhet e memories
Varur në portat e shtëpisë
Valëviten si kujtesa flamujt e grisur
–
Pa nisur përfundoi beteja
Gjuha e mprehtë e thikës
Depërtoi thellë deri në asht
Nga sytë e njeriut pikoi palca e humbjes
–
Larg nesh dhe atdheut të gjunjëzuar
U dëgjuam hingëllimat e trishtë të kuajve
Arena e përgjakur gjakoste dhembje
Sërish një hije morbide zgërdhihej në heshtje.

I SHIHJA NË PRANGA DRURËT LAKURIQ

Për këtë shkëmb të stralltë
Do të përplasem si dallgët e detit
Do thyhem si anijet e fundosura
Ç’më ka mbetur tjetër
Çfarë të bëjë pa atdheun tim
–
Si fëmijë i morra në sy rrugët e dynjasë
Në bishtin e çdo lopate
E lashë peng lëkurën time
Pashë më pashë i rashë metropoleve
Në fund tunelet s’kishin dritë
–
Dikush më donte si njeri
E dikujt tjetër i dhimbsesha
Për ta zënë ditën të mos ikte
Mëngjeseve herët
Zgjohesha nën urat e përgjumura
–
Dhe asnjëherë s’mendova për fundin tim
Mbase as që kam ditur të mendoj
Sa herë që qëndroja
E shihja atdheun në pranga
I shihja të lidhur për druri drurët lakuriq.

MES DYMBËDHJETË LUGËVE

Në një libër të pluhurosur
Lexova për tryezën e turpit
Mes dymbëdhjetë lugëve
Ende vallëzon një lugë e thyer
–
Njëmbëdhjetë gota të mbushura
Me zbrazëtin e gotës dymbëdhjetë
Nga e cila me shekuj
Njerëzimi po e pinë gllënjkën e turpit
–
Ti sot nuk më shikove në sy
I tha një gotë – gotës së zbrazët
Që nga ajo ditë
S’pushoi vallja e trishtë e fshehjes së syve

Shkëputur nga libri “Enigmat e kashelashave”