Poem by Hannie Rouweler
Wisdom from a psychiatrist
You take a seat
opposite him: a spacious room
overlooking an expensive neighbourhood in
the city – you can see your bike through the window
the conversation is progressing well
45 minutes are soon over in no time
if you see a nice and friendly face from a doctor
who speaks Dutch with an American accent
in the last five minutes: yes, but
with that type of man you have to go to the cinema
don’t start a relationship with him,
it’s buzzing and echoing for days.
If only I had known this much earlier, with that man
going to the movies, I go with that one just
for a walk, with that I go to a festival,
with that I go to the zoo, to a danceclub
and with that man I don’t do anything at all,
don’t talk, don’t say a word, just walk past it.
We also go into therapy ourselves, says the psychiatrist,
necessarily co-counseling with your colleagues.
Wijsheid van een psychiater
Je neemt plaats op een stoel
tegenover hem: een ruime kamer
met uitzicht op een vrij dure wijk
in de stad – je ziet je fiets vanuit het raam
het gesprek vordert al aardig
drie kwartier zijn ook zo voorbij
als je een prettig gezicht ziet van een arts
die Nederlands spreekt met Amerikaans accent
in de laatste vijf minuten: ja, maar
met die man moet je naar de bioscoop gaan,
geen relatie mee beginnen
gonzen nog dagen na.
Had ik dat maar eerder geweten, met die man
ga ik alleen naar de film, met die ga ik
een stuk wandelen, met die ga ik naar een festival,
met die ga ik naar de dierentuin, een dansclub
en met die man doe ik helemaal niets,
praat niet, zeg niets, loop er zo aan voorbij.
We gaan zelf ook in therapie, zegt de psychiater,
noodzakelijk cocounselen bij je vakgenoten.
