Poem by Eliza Segiet
With the Siren
To professor Jolanta Misiewicz
She still cannot believe it.
that the world available to her now
is an open window and emptiness.
She bares her experiences
to herself.
The neighbor is not very interested
in her fate,
a bystander will not see
imprisoned on the sixth floor
solitude.
Known and unknown,
now it is like the air.
Only when they arrive for her with the siren,
whispers are heard through the leaky door:
She’s still alive. She’s so fatigued.
It is a pity that when she needed bread,
no one heard her hunger.
Na sygnale
Profesor Jolancie Misiewicz
Wciąż nie może uwierzyć.
że teraz dostępny dla niej świat
to otwarte okno i pustka.
Swoje przeżycia obnaża
przed samą sobą.
Sąsiada mało interesuje jej los,
przechodzień nie dojrzy
uwięzionej na szóstym piętrze
samotności.
Znana i nieznana,
teraz jest jak powietrze.
Tylko kiedy na sygnale przyjeżdżają po nią,
przez nieszczelne drzwi słychać szepty:
Jeszcze żyje. Jak ona się męczy.
Szkoda, że gdy potrzebowała chleba,
nikt nie słyszał jej głodu.
Translated by Artur Komoter
