Poem by Hannie Rouweler
WINTER VOOR HET RAAM
De warme adem tegen het koude glas
waarop bevroren bloemen
een landschap vormen van filigraan
ontdooit het ijs op de plek
waar met kleine vingers een ronde opening
wordt gemaakt. Naast het jonge meisje
haar broer die zachtjes tot haar spreekt
alsof er nog iemand anders in de kamer was:
kijk, daar fietst moeder weg, uit zicht,
ze fietst naar het einde van de straat
alsof ze niet terug zou komen
kijk ik hem met bleke lippen aan.
We horen vaders voetstappen heen en weer
lopen in de woonkamer onder de houten vloer.
Een winter voor het raam van lang geleden
met bevroren onleesbare tekens op het glas
staan nog gegrift in het oude huis waar
niemand nog woont. Ook het huis is herinneringen
vergeten aan die winter, dat raam, twee kinderen.
WINTER IN FRONT OF THE WINDOW
The warm breath against the cold glass
covered with frozen flowers
to form a landscape of filigree
thaws the ice on the spot
where with small fingers a round opening
is made. Next to the young girl
her brother speaking softly to her
as if someone else was in the room:
look, there mother cycles away, out of sight,
she cycles to the end of the street
like she wouldn’t come back
I look at him with pale lips.
We hear father’s footsteps back and forth
walking in the living room under the wooden floor.
A winter in front of the window from long ago
with frozen illegible marks on the glass
are still etched in the old house where
nobody lives anymore. The house also has forgotten
memories about that winter, that window, two children.
