Poezi nga Lumo Kolleshi

 

 

POETËT

 

Kur s’ ke ç’ të bësh më me natën,

Ec, pra, fli,

Ma ler mua mbi shpinë ta marr,

Të ndez një flakëz në qiri

E nëpër qiej të hap një ugar,

Me farë të zgjedhur yjesh

Ta mbjell gjithë Kashtën e Kumtrit.

Poetët s’ i kupton dot pa natën,

Në errësire bëjne dritë për të lumturit.

 

 

EH!

 

E pashë dhe s’ më gabuan sytë:

Borxhliu im kish shkuar për pushime.

Kapardisur dukej nga fotografitë,

Si një kaposh në thekër, veç pak ndryshime.

 

Dhe unë në këmbë alpesh i drobitur

Dhe zemra si lumenjtë merr arrati,

Vrapoj, shkallët e metrosë duke zbritur,

Në pune duhet të ndodhem përsëri.

 

Prapë m’ i kripin sytë ato valë,

Që kokën thyejnë në breg e bëhen shkumë.

Eh, borxhliu im, ma le fjalën pa fjalë,

Ëndrrat pabesisht m’ i vret në gjumë.

 

 

***

 

Binin rënde çekanët e kovaçëve mbi farkë,

Hekuri i skuqur mbushte hapësirat bosh vetëm me “i”.

Ngaqë donin të na shikonin të dyve bashkë,

Të ndarë prej botës mbetëm përsëri.