Poezi nga Mimoza Leskaj

 

 

 

Fluturim i trembur!

 

Në natën e heshtur të një fund gushti,

u dëgjua një fluturim dhe përplasje krahësh,

e trembur u zgjova nga ky fluturim i dhimbshëm

dhe ndjeva se kishim rënë në një grackë!

 

Zogjte lajmëruan të parët tmerrin

ndienë tronditjen e tokës së çarë,

krahët e tyre u përplasën drejt qiellit

dhe heshtjen e natës, klithmat e çanë!

 

Tempulli ku ne e quajmë liri,

nuk është asgjë veçse një iluzion,

themelet e saj, së bashku me çati

nuk janë gjë tjetër, veçse një çast!

 

Dhe atij çasti i përkushtojmë një jetë,

veten gënjejmë si një fëmijë,

fluturimi i trembur i një nate të shkretë,

tregon se toka, nuk ka përjetësi!

 

Gjënë më të shtrenjtë,njerzia nuk di

ta ruajë dhe ta ketë përjetë

egoizmi i parasë bën vetëm çudi,

toka vuan dhe dhimbshëm flet!

 

Nata solli pluhur e hi,

zogjtë u treguan të mëshirshëm me mua,

në telat tek ishin mbështetur e flinin,

toka lëvizi dhe ata më lajmëruan!

 

Fluturim i trembur mes një nate të gjatë,

shumë kuptova e s’ do ta harroj,

nuk folën me gojë, por folën me krahë,

por nata e shkretë, jo të gjithë i zgjoi!

 

 

Mimoza Leskaj