Poezi nga Syrja Kurti

 

 

Ëndërroj

 

Une shpesh rri e ëndërroj me yjet

fle dhe me hënën,

që butësia e dritës së tyre të paqtë kudo të jetë,

shkoj takoj zogjtë në foletë e lashta në pyje

këndoj me ta këngët,

që bota shpirtin e mbushur me tinguj t’a ketë.

 

Unë ndihmoj bletët kur fluturojnë në çdo lule

nektar të mbledhin,

që në k’të vend të ketë më shumë ëmbëlsi ,

në agimet e ditëve të bisedoj me diellin ulem,

me të nis mëngjesin,

që më të mirë ti bejë njerëzit ngrohtësia e tij.

 

Unë fluturoj bashkë me erën hapësirash

kur gjethet përkëdhel ,

që përqafimet , ledhatimet të jenë me mijëra.

Bëhem ndonjëherë edhe petal trëndafilash

bashkë me ta çel

që aromën e tyre të mbajë dashuria.

Kur koha qarkullon në humnerat e saj netët

unë ëndërroj që kjo botë të jetë më e mirë…

 

 

Hëna e plotë

 

Kjo hënë e plotë me një femër më ngjan sonte

që shikon veten fshehtas tek krihet në pasqyrë,

sheh gjinjtë e rrumbullaktë .

supet e saj të kolme

një buzëqeshje e drojtur i përhapet në fytyrë.

 

Pastaj e veshur bukur niset për në takim

me diejtë,

me dritën e saj si prej vajze, ndriçon cdo rrugë e shesh

yjet si djem capkënë nga pas i fërshëllejnë

ajo s’mërzitet fare , me veten buzëqesh.

 

(Mbrëmje..natë vere…)

 

 

Mesnatë e lagur

 

Nata rubinetat e reve papritmas hap

si për të pastruar trupin nga pluhurat e ditës,

qielli si gjithnjë kureshtar poshtë për të parë

kokën zgjat nën dritën e vetëtimës.

 

Toka shtrin trupin nën shiun e verës

kënaqur nga dushi i reve

avuj të ngrohtë lëshon.

 

Ndryshe

 

Ne të dy jetojmë në të njëjtin qytet.

Ç’ti bësh?

Janë trille të fatit në këtë botë të trazuar

ecim në të njëjtat rrugë të pista,

shfletojmë të njëjtën gazetë

lexojmë ndoshta të njëjtat libra,

të njëjtë e kemi dhe lokalin e preferuar.

 

Të dy besojmë në Zotin

e plotfuqishëm,

(në fakt i frikësohemi të dy Atij por në mënyra të ndryshme)

kemi të njëjtat bindje poliitike

në lokal ti porosit të njëjtën pije që më pëlqen mua

dhe deri këtu nuk ka asgjë të panatyrshme,

madje kemi dhe të njëjtën shije

dhe në rrugë kur kalon pëlqejmë të njëjtën grua .

 

Por mësoje bashkëqytetari im i të njëjtit lloj

ne mund të dukemi kështu nga jashtë njësoj

por shpirtrat dhe dashuritë e të dyve ndryshojnë.

 

 

 

Humbur

Çdo ditë bëhet gjithnjë e më vështirë,

të lundrosh në një det pafund hipokrizie

mbushur plot maska si shkëmbinj koralorë të mprehtë,

në kohërat kur ditët ndërrojnë shpesh fytyrë,

uji të futet andej nga nuk e pret në anije

dhe s’mund të bëjë dot asgjë timonieri i shkretë.

 

Pastaj anija e çarë aty mbetet,

si një peng i kohës plot shkëmbinj të nënujshëm

braktisur, shkretuar nga maskat fytyrëshumë

e vërteta e trembur struket e vetme në fund të detit

si nje medallion i lashtë i shekujve të dikurshëm

që s’i duhet më askujt për asnjë punë,

 

Mbetet atje thellë e vërteta,humbur , strukur prej frikës

si një brinjë e dalë keq nga koha

ngulur në trupin e ditës.

 

 

Pritje

 

Nata ikën krahëmbledhur nën mantelin e saj të zi

ku brenda tij ka pikturuar fytyrën tënde,

shpresa buzëqeshur rend me mëngjesin përsëri

me një takim aq të dëshiruar në mendje.

 

Dita shkon e mpirë ngadalë, çapitet me mërzi

se prapë diçka mungon, që s’ka se ku ta gjejë,

rri e shikon orën , kthen kokën shpesh nga ti

psherëtijnë minutat se nga ty s’ka asnjë shenjë.

 

Pragmuzgu ngre supet, për t’iu shfajësuar ditës

se nuk ka çfarë të bëjë dhe nuk e pret më dot,

prapë mbet’ e bardhë sot fleta në librin e pritjes

trishtimi perëndon me diellin diku në horizont.

 

Pastaj kthehet prapë nata me mantelin e saj të zi

me fytyrën tënde të stamposur brenda tij përsëri.

 

 

Më merr me vete

 

Kur ndal fluturimin tënd hapësirave të qiejve

zhduket trishtimi, si me hipnozë nga magjia

se kthehesh me dritën që ia ke marrë diejve

për ti vënë cak e prag muzgjeve të mia.

 

Por pastaj ti prapë rrugën e universit merr

më kthehet errësira, hapësirat bosh mbeten

punë e madhe nëse është mëkat,

(le të digjem edhe në ferr)

por mos më ler këtu, më merr dhe mua me vete.

 

Më merr edhe mua qiejve, kur fluturon hapësirave

ti drita e ditës time që ndan muzgjet e mia

 

 

Ëndrra syhapur

 

Unë shpesh shoh ëndrra me lule shumëngjyrëshe

që të mbushin shpirtin plot, me format e bukura,

që e bëjnë këtë vend të më duket ndryshe

ku mbi të vallëzojnë të lumtura fluturat.

 

Por shpejt përmendem, nuk zgjat shumë ëndrra

dhe shpirti kthehet i mardhur fushave te shkreta,

ku në hapësirën gri vetëm gjembaçë të shkel këmba

e ku këmbanat bien përzishëm për të vërtetat e vjetra.

 

Unë shpesh shoh lule,( por kot më gënjen mendja)

dhe gonxhe plot ngjyra, nga ato më të bukurat,

se veç mbushin fushat e shpirtit në ëndrra

ku asnjëherë s’mund të vallëzojnë të lumtura fluturat.

 

Unë shpesh i lodhur nuk di pse me gënjen mendja

dhe në mes të ditës, shoh me sy hapur ëndrra.

 

 

Mesditë gushti në periferi

 

Fusha të gjata sheh syri, me të shumtat djerrë

që për shkretinë e tyre sikur I ankohen qiellit,

gjinkallat gumëzhijnë në kor , diku në një ferrë

ca dele nën një pemë të vetmuar, mezi i fshihen diellit.

 

Në asfaltin brinjëdalë , ngrënë nga koha pa mëshirë

ecin njëri pas tjetrit një çift fshatarësh të moshuar,

makina mes gropash nje valle kërcen pa dëshirë

me re pluhuri firmos kalimin në rrugën e pashtruar.

 

Një hutin ngjyrë kafe mbi fusha sillet vërdallë

gruaja burrin e saj ndjek besnikërisht pas gjurmës,

një vajzë e vogël me dy lopë të kuqe vjen përballë

shtyllat si pikëçuditëse qëndrojnë në cep të rrugës.