Poezi nga Marjeta Shatro

 

 

Vetmi

 

Shpesh,

zhytemi në mendime , pa mendim.

çdo gjë na duket pa kuptim,

si pelegrinë të vonuar.

 

Fleta e bardhë është bosh,

pa shkruar.

biseda me veten zgjat deri vonë

përhumbim në kujtime,

ashtu…, flatra ëndrrash.

 

Hëna e përgjumur

dhe e  nesërmja me krahë vjeshte

të  braktisurat gjethe  shkelmon.

 

 

Sonte do shkruaj për ty

 

Sonte do shkruaj për ty

do kujtoj njohjen tonë,

Bisedën e gjatë gjer natën më të vonë

do kujtoj ëndrrat që ndamë,

fjalët që thamë,

Kujtimet, ngjarjet nga fëmijëria jonë

Sa shumë porosi njëri-tjetrit i dhamë!

 

Jemi si dy meridianë!

Ngrohemi nga dielli i dashurisë

Në qiellin e pafund të poezisë!

 

 

Lotë hyjnish

 

E magjepsur u enda bregut të detit

duke u përshëndetur me dallgët,

me pulëbardhat e me çdo grimë rëre.

 

U buzëqeshja reve të dremitura,

qielli më përkiste vetëm mua

dhe pikat e vonuara të shiut.

E lagur krejt u ktheva në shtëpi,

e lumtur,

e bekuar me lotë hyjnish.

 

 

***

 

Dritarja e dhomës sime shikon nga perëndimi.

përballë detin  blu dhe më tej shquan Korfuzi.

Sa afër dhe sa larg jemi!

Fle çdo natë me zhurmën e dallgëve.

e zgjohem çdo mëngjes me këngën e zogjve.

Thirrmave më të bukura ëndrra

Bekuar nga dashuria për jetën!

 

 

Valë

 

Kush jam unë?

Kush je ti?

Ne jemi valë, valë që qeshin

Valë që rënkojnë.

Valëtë të egërsuara, valë të nënshtruara!

Valë dhe asgjë më shumë!

Veç një çast njësoj

gjithnjë të ndryshuara.

Valë që vijnë, valë që shkojnë.

 

 

Shpërthe shpirti im

 

Shpërthe shpirti im

s’ ka monotoni!

Shkarko një shi yjesh

në tokën vjeshtake!

në këtë shekull ngatërruar,

ëndrrash, iluzionesh e pafajësish!

E kulluar, magjepsja e paanësisë

Jeta të përkundet mbi lule si vesë,

që shpërthen prej gjumit me delikatesë.

Si ylber të shndrijë!

e përjetë të kumboj zëri i shpirtit.

Në vargje pa mbarim!