E hapja shpesh çantën e rëndë të tim eti,
Tek i kthehej shtëpisë i lodhur në darkë,
Nuk di pse ky ves te fëmijëria ime mbeti,
të njëjtat gjëra gjeja në atë çantë:
Një çekan i kalitur nga Luko kovaçi,
një tjetër më topolak, më i trashë,
mes smilarëve majëmprehtë një më i gjati
dhe një lopatëz druri që dukej si erashkë.
Shahulli i varur në spangon lyer me dyllë blete,
goneja që dilte gjithmonë pak nga çanta,
ca cifla guri në fund dhe s’ di pse i merrte
tok me ca thërrime dheu të mbetura nga balta.
Tani rëndoka dhe më shumë në kujtimet e mia,
kur shoh shtëpitë e braktisura pa tym në oxhakë,
kur ferrat diku kanë dalë mbi çatira…
Mes rënimit kërkoj ku preu gishtin im atë.