Poezi nga Lumo Kolleshi
Nëna
Nëna ende nuk e ka marrë vesh që dy lisat s’janë më,
Që nuk duhen as fshesat me xanë për avllinë në vjeshtë,
Për murin e rëzuar të odës prapë nuk di gjë,
Nuk di që larg e larg i shkuan të gjithë djemtë.
Bashkë me vjeshtën u bë gjethe dhe vetë,
Nuk pati një pranverë prapë për të.
Në të gjithë tetorët syri më përzihet me retë,
Në të gjithë tetorët reumatizma dhimbjen time zë.
***
Falët më mbetën pa fjalë
Kur kisha për të thënë fjalë të shtrenjta.
Ka ditë që njeriu ndihet një muranë,
Gërmadhë e mbuluar me hithra dhe gjemba !
Eh, ajo çantë, gjithmonë e rëndë
(tim eti)
E hapja shpesh çantën e rëndë të tim eti,
Tek i kthehej shtëpisë i lodhur në darkë,
Nuk di pse ky ves te fëmijëria ime mbeti,
të njëjtat gjëra gjeja në atë çantë:
Një çekan i kalitur nga Luko kovaçi,
një tjetër më topolak, më i trashë,
mes smilarëve majëmprehtë një më i gjati
dhe një lopatëz druri që dukej si erashkë.
Shahulli i varur në spangon lyer me dyllë blete,
goneja që dilte gjithmonë pak nga çanta,
ca cifla guri në fund dhe s’ di pse i merrte
tok me ca thërrime dheu të mbetura nga balta.
Tani rëndoka dhe më shumë në kujtimet e mia,
kur shoh shtëpitë e braktisura pa tym në oxhakë,
kur ferrat diku kanë dalë mbi çatira…
Mes rënimit kërkoj ku preu gishtin im atë.
