Më lehtë të mbështetësh veshin tek retë
dhe të dëgjosh si kalojnë yjet
se sa ngjitur pas tokës të mbash vesh hapat e tu të vinë.
Dhe më e lehtë është, sytë oqeanit t’ia ngulësh
e të ndjekësh si trajta të reja jete lindin në fund të tij,
se të çfaqesh ti, duke bërë një gjest të thjeshtë,
shenjë e shpresës së përjetshme.
Nuk dua t’ia di më as për yjet, as për trajtat e jetës në det,
as për ty.
Brenda kohës kam shpalosur këngën time;
gjinkallat nuk i kam zili; do të vdes dhe vetë duke kënduar.

© shqipëroi Maksim Rakipaj