Himn për urën, që shkëlqen
përmbi ylberë,
përmbi qytetërime,
përmbi kreshtat e dallgëve , që trazojnë oqeanet.

Himn për urën,
që ska në trup asgjë të ashpër e të ftohtë
as hekur e beton si të gjitha urat e botës,
për urën , që ndërtuam bashkë
me pezullinë midis frymëmarrjes e frymënxjerrjes,
me hi meteorwsh e wndwrash tw shkrumbuara netwve,
me aromë jete mbledhur fushave ku dielli harbon,
e guvave të nëndheshme.

Do të vijë çasti
pa dijeninë tonë
do jetë agshol, mesditë apo muzg
dhe në takimin e radhës
mbi lëkurën e mermë të urës,
do të vish me një gjemb trëndafili në buzë
dhe unë me një fjalë të huazuar nga fjalori i rokopujës
dhe ura do të shembet
si të gjitha urat e botës,
që kuptohen , që janë ura
vetëm pas shembjes.

himn pë urën,
përpara se të ulemi mbi një pirg gurësh
që heshturazi tregojnë
histori ndërtimesh e shembjesh
përbri lumit, që rrjedh e shkon.

Ah, ç’e shtrëngon zemrën ky mall i egër, si mengene.

Ti s’ishe magjistare
s’dije të bëje abrakadabra
për të më falur përjetësinë,
por kur të pyesja se sa vjeçe isha,
sa vjeçe ishe,
ti qeshje e m’i ngatërroje data e vite.
E unë pyesja përsëri
po babi
po motra
po vëllai?

Ti, hidhje brumin në tiganin madhosh
përmbi zjarrin që brambullonte
e trëndafilonte aty në qoshk,
e qeshje e qeshje mërmërisje.

Që kur petalet e lulekumbullave zbonin dëborën deri sa ftoi i vogël frutat lidhte.
oborri festonte e aromëzonte dashuri,
petulla të ngrohta e ditëlindje.

Ti s’dije të bëje abrakadabra,
por si magjistare shifra e data dije ti fshihje.

Ma humbe datën
m’i humbe vitet,
gënjemë prap,
e mira mëmë
ku m’ë je?

Ky mall i egër
ky mall për mëmë
ç’ma shtrydhi zemrën si mengene.

Puna e parë: pastroi rrugët
dhe ngjeu me varak mëngjesi
qepallat e vogëlushëve

“Ç`festë do ketë qënë,
që koshat e plehnave janë fyt më fyt
me lule t`shkalafitme,
e që ai imi, dje, pasi i dorëzova lekët
më futi një t`puthme?!”
mendohet një luleshitëse.