Poezi nga Shpend Sollaku Noé
***
Gjithë trupi im është dhimbja
e një errupsioni të pamundshëm.
I paaftë jam ta vjell
atë të squllët e të errët meduzë
brenda lëvores time,
i pazotë jam ta degdis atë masë të gurëzuar
që mbush kafkën.
Truri më kot përpiqet të godasë membranën,
është gangrena që bllokon shtegun e shpëtimit.
Mendja pa dobi përpiqet të bëjë hapin e gaforres,
është kanceri që bllokon derën e tualetit.
E dashur, nuk jemi njohur kurrë më parë,
ishin larvat tona
hibride resh dhe mjegullash.