Ulem, e pi nji kafe kortezie me të.
Ai s’ din se ka mbet’ pa flakë, pa oxhak, zemërbosh.
Në atë dynja, i pata ofrue gjoksin me mbshtet kryet,
por s’ diti ku kish as zemrën e vet.

Tash ka mbet si ushtar,
jashtë derës së zemrës, i plagosun, zemërcoptuem,
kpucëshkyem në ishullin e moçaltë të dheut.
Ja kqyri t’verdht e ftyrës dhe besoj
nesër ka me ardh kryeulë në pranverën që tashma ka ik.

Asnji mall i zbehte pendese s’ më kap,
që e lash me shku!