Si mirazh të largët kujtoj kohën
kur si thesar zbulohesha nga pak
hapja horizonte, zbuloja shtigje
tek zemrat e vetmuara dhe ato flakë

Lindja emocione, dhuroja tjetër botë
zhvilloja neurone, ne te rine e plakun gjithashtu
vrisja mërzitinë, ankthin, netet e ftohte
isha i dobishëm, i nevojshëm këtu.

Por sot njerëzimi rreket
në përmbajtje e dukje pa thellësi
duke larguar vdekshmërisht krijimin
duke humbur pak nga pak si njeri

Ndaj më vjen të qaj, jo për veten
por për zbrazëtine që do me ndjekë
nëse pasardhës nuk më gjenden
të ndrisin mbi errësirën që po merr jetë

Ndaj, ju qe po lexoni këtë fund
dhimbjen ma kuptoni, të pathënat gjithashtu
lutem shfletoni libra, sa më shumë ju mund
të lulëzojë dituria pak nga pak këtu

Të rrisim filiza të shëndetshëm,
që boten ta bëjmë më të mirë
të zbulojmë thesaret e nendheshëm
të jetojmë pafund mençurinë.

Je padyshim, muzë e përjetimeve te mia
Zvogëlohem për cdo cast teksa të mbaj në lartësi
Kam kuptuar se imazhi yt më është gjithësia
Ndaj prej kohësh, bie-zgjohem-jetoj për ty

Por ti akoma ske kuptuar çfarë je në mua
Rëndohesh netëve e zgjohesh një femijë
ndez një zjarr te madh, vullkane në këtë grua
e vetë çuditërisht mbetesh, i njëjtë, qënia – njeri.

Mos mbaj mëri nga nata e shkuar
Negativiteti dije, mbjell ftohtësi
Gezoju të sotmes sa e ke ndër duar
Mos e lër të nesermen të ta fshij

Duaj më shumë dhe fal me zemër
Ëndrrat realizoji, mos i ndrydh pa i parë
bëj gjithcka mundesh, mos i quaj “të tepërt”
Në varr e dashur, asgjë nuk ke për të marrë.