I njihte të gjitha gjuhët e botës
Këndonte psalmet e erës
Dhe sërish shndërrohej në erë
Ishte sirena e përgjumur
Përherë flinte mbi kepin e pikëllimit

Than se kishte mall për tokën
Deri në asgjësim shkrihej prej lotëve
Qante si deti i trishtuar
Dhe dukej se asnjëherë nuk u ngop
Duke i kënduar psalmet e të dielave

Pamasë i donte njerëzit
Ajo ishte alfa dhe omega e dashurisë
Sa herë që përmbyteshin anijet
Mbi një kep prej mjegulle
Këndonte baladat e lashta për detin.

Një njeri i shkul flokët në diell
Kurse tjetri ia grith fytyrën e tokës
Disa zogj endacak
Fluturojnë prej një çatie në tjetrën
Dita nuk zë vend askund

Nëpër trotuaret e qytetit kalojnë disa hapa
Pa kurrfarë peshe specifike
Kalojnë tej Urës së Gurit
Pa asnjë qëllim
Ecin edhe gjërat e zbrazëta
Nëpër zbrazëtinë e gjymtyrëve të papeshë

Nuk di athua kemi ne ndonjë vlerë
Mes kësaj kotësie boshe
Sa herë që i kërkojmë duart tona
E gjejmë vetveten
Përtej atyre muranave
Duke shpalosur kotësinë e një zbrazëtie.

Ose unë nuk jam në gjendje
T’i kuptoj të tjerët
Ose poetët
Bartin nga një fije çmendurie në kokë
Çfarë nuk shkruajnë
Për të dehurit dhe natalitetin

Aq shumë kam ngrënë poezi
Sa që sot jam i uritur
E i etur si zhapiku

Më është zbardhur gjuha
I lëpij lëvoret e drurëve
Dhe shkarazi kuptoj
Se sa shumë xhelozi paskan gjethet.

Këtu në Ballkan netët janë të gjata
Secila natë i fsheh sekretet e saja
I fsheh nën dhëmbët e trishtimit
Kur kalojmë shëtitoreve të boshatisura
Shohim se si qentë endacak
U bëjnë shoqëri hijeve të shurdhëta

Nëpër trotuare asnjë njeri
Vetëm valixhet e humbura shëtisin
Dhe u bëjnë shoqëri deri në mëngjes
Pastruesve të rrugëve
Të cilët nuk kanë një vend të caktuar
Se ku do të flenë të nesërmen

Dritat fosforeshente herë kyçen
E herë shkyçen
Të mos i dallojmë nëpër trotuare
Prezervativët që i përdorin homoseksualët
Netëve të vona
Kur ushqehen me shiringat e mbetur.