Poezi nga Adriatik Jaçe

Ky qytet…

Në këtë qytet, të njohin me pallton që ke veshur.
Me ecjen tënde, rrugëve që pa gdhirë…
Këtu të njohin nga aroma e parfumit….
Nga era e gjellës, që gatuhet në guzhinë

Këtu, ti dinë hallet dhe gëzimet.
Ta dinë orarin, pa dalë nga shtëpia.
I qetë e paqësor në dukje…
Por zorrët e barkut, ja shqyen babëzia.

Në këtë qytet e bukur është çdo stinë.
I bukur dielli, kur bie mbi luginë.
Këtu të ëmbla këngët sazet
Dhe dasmat s’kuptohen pa dollinë.

Këtë qytet e qull një lumë..
Një mal i lartë ja gris çatinë
Mjergulla kur bie, përton të largohet.
Tymrat e dimrit, petavrat ja nxijnë.

Në këtë qytet filizat po rrallohen…
E letra posta, dërgon me duzinë.
I pabesi, lëpihet të fërkon krahët..
Kostumveshur ka hipokrizinë.

© Adriatik Jaçe
Të gjitha të drejtat e autorit janë të rezervuara
Dt:29.04.2020

Po e mbulon haresa

Nuk di pse, sa herë vij tek këta mure,
Çdo gjë më duket si kaba.
Kjo heshtje e ndyrë, që u ka rënë,
Më bën të thyeshëm, më derdh mbi ta.

Kjo botë e vogël, sa një shtëpi..
Avlli mahisur, plasur mbi rrugë.
Po ha gjithçka, hijet rrëzon.
Kërkon të zhdukem, a të më humbë.

Këtu çdo çast zërat po fshihen…
Harresa po bren çdo dru,a hekur.
Likenet mbulojnë gurë dhe mure.
Asgjë s’mer frymë, çdo gjë e heshtur.

Harlisur është tani bimësia.
Në çdo cep rruge, a kënd oborri.
Pylli ka zbritur, këmbëkryq ulur…
Nga oda miqsh, kryet i nxori.

Iki pa mbyllur kanatë, as portë..
Sytë më puthin murin përballë.
Ku një dritare, më sheh përhumbur,
Loton e heshtur, e s’flet një fjalë.

© Adriatik Jaçe
Të gjitha të drejtat e autorit janë të rezervuara
Dt:26.04.2020