Poezi nga Sahit F. Osmani

Po ti ç’pret

Heshtja jote peshon mbi mua me fjalët që s’thuhen
me ëndërrimin e ngjitjes shkallarëve të jetës
duke braktisur shtratin e dëshirave

E zhuritur si lulja për vesën e syrit
të mugullon me heshtjen harrimin e fjalës
kundërmimin e saj të ëmbël edhe pse s’flet
e përhap era si nektarin e luleve

Shkretëtira thonë nga etja e pi dhe hijen e vet
Po ti ç’pret

Fjalës së keqe askush nuk i është betuar

Për atë vesë gjaku ka lëshuar rrënjë zemra te dashuria
Dhe është bërë rreze dielli që të shërojë plagët njerëzia
Të ndiejë paqtim në shpirt
e të fluturojë me krahët e shpresës si zogjtë hapsirave të lira.

VJESHTË

Harmonikisht shkrihen ngjyrat
E purpurta zjarr që djeg përbrenda
E arta rrezaton me mrekullinë
Gjelbërimit ia shuajnë harlisjen

Si buçetë lulesh shpërfaqin
Farfuritje dritash me kaltërsinë
Retë përmes ylberit ujvarë
Pa kufijë magjik joshin shpirtin

Gjethet pëshpërijnë dhimbjen e zogjve
Në shkrumbin e buzëve të tyre
Dridhshëm e të zhuritura fluturojnë
Krahëve të cicërimave për t’u kthyer.