Poezi nga Sahit F. Osmani
Po ti ç’pret
Heshtja jote peshon mbi mua me fjalët që s’thuhen
me ëndërrimin e ngjitjes shkallarëve të jetës
duke braktisur shtratin e dëshirave
E zhuritur si lulja për vesën e syrit
të mugullon me heshtjen harrimin e fjalës
kundërmimin e saj të ëmbël edhe pse s’flet
e përhap era si nektarin e luleve
Shkretëtira thonë nga etja e pi dhe hijen e vet
Po ti ç’pret
Fjalës së keqe askush nuk i është betuar
Për atë vesë gjaku ka lëshuar rrënjë zemra te dashuria
Dhe është bërë rreze dielli që të shërojë plagët njerëzia
Të ndiejë paqtim në shpirt
e të fluturojë me krahët e shpresës si zogjtë hapsirave të lira.
VJESHTË
Harmonikisht shkrihen ngjyrat
E purpurta zjarr që djeg përbrenda
E arta rrezaton me mrekullinë
Gjelbërimit ia shuajnë harlisjen
Si buçetë lulesh shpërfaqin
Farfuritje dritash me kaltërsinë
Retë përmes ylberit ujvarë
Pa kufijë magjik joshin shpirtin
Gjethet pëshpërijnë dhimbjen e zogjve
Në shkrumbin e buzëve të tyre
Dridhshëm e të zhuritura fluturojnë
Krahëve të cicërimave për t’u kthyer.
Gabimi i kohës
Gabimi i kohës që s’ka gomë
Për t’i fshirë gjërat e gabuara
Kujtimet e hidhura në mëndje
Dhe ndodhitë e padëshiruara
Gabimi i kohës që ka ligjet e veta
Dhe kohon sipas stinëve të jetës
Në vend të luleve hedh brymë
Lumenjtë i nxjerr nga shtrati i rrjedhjes
Gabimi i kohës i plak njerëzit
I sëmurë para kohe fëmijët
Dhe lumturinë e zgjat pak
Për t’i mbajtur ndërmnd gēzimet
Gabimi i kohës që ndryshon fytyrë
Maskën e vë sipas trajtës pa formë
Rrezaton me buzëqeshje të ngrirë
Dhe çdo çast të jetës e tjetërsonë
Gabimi i kohës është që nuk gabon
Aty ku përjetësohet dashuria
Me ligjet e veta gjithçka ndryshon
Ashtu që sipas kohës të jetë bota
-njerëzia
Gabimi i kohës që prapë nuk kthehet
Aty ku e mira ka mundur të keqen
Jeta të vazhdojë sipas shtratit rrjedhën
Dashuria të lulëzojë me virtytin.
