Ndër miklimet tona, që na i ruan vetëm kujtesa, si plisin malësia
Fjalët i bëjmë libra, odat biblioteka e kullat i shndërrojmë, në muze
Majë malesh i ruajmë gjuhë e jetë, ku e madhe, na duket Shipnia
Ndër lecka mjerimi e kënaqemi kur barkun na e mbush, fjala Atdhe

Ne, dimë vetëm të presim
Nëpër fusha të gjakut, të na e sjellin lumturinë, tradhti e robëri
Ne, dimë vetëm të vdesim
Si dashninë kur e kërkojmë, mes guximit e frikës, nëpër malësi.

Vetëm sytë e shikojnë motin, shtati më thotë: do të bie shi
Si moteve të ikura, hija e kobëzezave hije, që ma rëndonte kokën
Kur Sharrit plak, ecnin, uniformat e gjakta, si djalli me një sy
E xhindet e kuqe, sikur nepërka, ma kafshonin deri në palcë tokën

Miq, sonte nuk mundem, të shkruaj poezi
Nata e ka terrin e motit, hija e kobëzezave hije ra përsëri
Mbi tavolinë, nuk ka as pika loti as dashni
Në dhomë, jam unë, ballë për ballë, me robëri e tradhti
Me flamurin, që, më ka lidhur, me jermi.

Bjeshkëve të Sharrit, ku emrin e la baresha bardhoke
Me sy qielli, që e pinte dhe bardhësinë e plisit
Sa herrë që stolisej me luleshqerash, kurror për koke
Kur zemra ja këndonte, këngën, fisnikja e fisit

Sa shumë dashni
Kishte mes shikimeve, kur i skuqej fytyra
Sa etje për lumni
Kishte, bjeshkëve, ku dukeshin qindra ngjyra.