Cikël poetik nga Haxhi Muhaxheri

Cikël poetik nga Haxhi Muhaxheri

ATDHEU

Atdhu është oqean i vogël
i trazimit të madh
ku bien heronjtë
.
Tokë e pushtuar
nga magjia e shkretirës
ku vritet ëndrra e Gjergjit
.
Është vend prostitutash
veshur me ngjyrat e flamurit
ku lindin kopila që shesin veten
.
Luadh gomerësh
a mal ujqërish të uritur
që e kafshojnë tinëz Lirinë
.
Atdheu –
është plagë e thellë zemre
që po rritet… po rritet… e po rritet…

MARTINI

Një Martin e ka atdheu
dhe një atdhe e ka Martini
.
Edhe me pranga në duar
e kërkonte hisen e vet të diellit
.
Sapo qielli u ndez mbi Arbëri
përballë i doli gjarpërit të zi
.
Pastaj – kur liria ia puthi ballin
me shtatë plagë në zemër
u kthye andej nga kish ardhur
.
Thonë se tash – atje diku larg
sheh ëndrra me ujqër
që duan t’ja kafshojnë atdheun
e s’e zë gjumi… e gjum nuk ka
.
Një atdhe e ka Martini
e sall një Martin e ka atdheu

ME GUR E GJUAJE DHE ZOTIN
(Mikut tim, poetit Tahir Desku)

Kot të erdha te shtëpi e re,
poet kokëkrisur !
.
Edhe prej varri paske ikur
t’i këndosh të bukurës Anitë,
vashës që s’u jepej as Perëndive.
.
Kurrë s’ke qenë i rehatshëm
bre lum miku !
.
Sy njerëzve të hekurt lozje me zjarr
dhe kur qielli ndizej mbi Kosovë,
me gur e gjuaje edhe Zotin !
.
Ti, o dreq poet !

GURI I NUSËS

Ajo mezi e kishte pritur ditën
qe të bëhej nuse dhe jo gur,
sall për t’i dhënë emër
një legjende…
.
E zezë dita për krushqit !
.
Oiii… medet
për Nikollën e Gjinit,
që kurrë s’u bë dhëndër…
.
Mbi shkëmb vajton një shpend i zi …

VERË E VRARË

Sa herë që vjen vera
Ëndrrave më shfaqesh
Ti moj – si një engjëll
E shpirti flakë më digjet
.
Na e vranë verën – Vera
(Eu… ata e vrafshin veten!)
Paçka se…një Zot e kishim
E shqip i luteshim të dy
.
Tash… S’na mbeti tjetër
Veç t’i kujtojmë netët
Kur fshehtas loznim me yje
E zjarri ndizej brenda nesh

GRUA ËSHTË AJO…

Grua është Ajo
që të puth sytë çdo mëngjes
dhe me buzqeshje të pranvertë
ta sjell kafen në shtrat
.
Po Grua është edhe Ajo
që frymën ta ndal
dhe përditë të qon buzë varri
por me vdekë nuk t’len
.
Oh… Grua është Ajo bre
që natë për natë ta hap qiellin
e t’ban me e pa edhe Zotin…
.
Për besë…
Grua është veç Ajo… E lumja grua
që emrin tënd e mban për hajmali

KUR VJEN E DIELA…

Të hënën
të dua marrëzisht,
për të urrejtur
të martën
… prej dashnisë !
.
Të mërkurën
të dua si sytë,
që të enjtën
të urrej sa veten
… prej syrit të keq !
.
Të premten
të dua sa jetën,
për të urrejtur
të shtunën –
veç pak
… prej xhelozisë !
.
Të dielën…
Oh, kur vjen e diela
të dua baras me Zotin
dhe veten e harroj
duke u lutur për Ty !

EDHE NJË HERË

U bën njëzet vjet
që këndon të njëjtën këngë moj
sa herë që e harron Zotin
E unë i çmenduri
kërkoj prapë ta përsëritësh:
– Edhe një herë… Edhe një herë
Aman… Edhe një herë…
.
Mbretin,
ende nuk e ka zënë gjumi

TRADHTIA

Më fal moj grua
Se mbrëm
Tradhtuar të kam
Me fqinjën leshverdhë
Që mendsh luan edhe perënditë
.
Bobooo… Ç’më bëri shejtanka
Shpirtin desh ma nxori
Ëndrrave – gjithë natën

Ç’MË KE BËRË ?

Ç’dreqin më ke bërë
që kam harruar të plakem,
grua – moj shejtankë ?
.
Bobooo,
sa kam frikë të vdes i ri.
Më ndihmo o Zot !

POROSI PËR GRUAN

E di se gjithmonë më ke dashur.
Për këtë, kurrë nuk kam dyshuar.
.
Por të lutem… Të përgjërohem !
.
Kurdo që të shkoj për matanë,
Mos më ndjek pas !
.
Dëgjoje fjalën time o dreq !

LIRI E DASHURI

Liri është – përnjëmend Liri
Kur djeg rrobat e turpit
dhe nga maje e Kullës së Babelit
botën e shikon krejt lakuriq !
.
Guxim e Liri zemre është
ta vrasësh frikën sapo lind dita
dhe para Zotit të thuash:
– Të dua o Perëndeshë !
.
Dashuri është Liria
kur mbi gjoksin e të dashurës,
me maje gjuhe
e vizaton hartën e atdheut !
.
Liri… O sa Liri është
kur ndonjëherë –
bash për pikën e qejfit
i thua edhe gruas: – Ik !

KUJDES ME GRATË…

Në do ta kalosh
Urën e Ferrit – fillo ta duash
një grua të përhënur
.
Ajo –
do t’i djeg të gjitha stinët
.
Nëse do ta mësosh
bukurinë e gënjeshtrës
dashuro një leshverdhë
që qanë e qesh në pasqyrë
.
Ajo –
edhe Zotin e mashtron
.
Në daç veten ta mallkosh
jepi dashurinë një gruaje
Qe puthur e ka zhgënjimin
.
Ajo –
do t’i vrasë edhe lutjet
.
Po deshe të marrësh
plagë zemre – plagë shpirti
besoi gruas që t’puthë
me zjarrin shuar buzëve
.
Ajo –
mërdhin edhe diellin
.
Në daç veten ta vrasësh
beso fjalët e një gruaje
që të thotë “Të dua”
pas dimrit të gjatë të pritjes
.
Ajo –
lëkurën tënde do ta vesh

NJERIU I PËSHTYMËS

Djalli yshtur e kishte
që ta pështynte krejt botën
.
E pështyu veten fillimisht
më pas tokën varret fisin
.
Pështyu lulet pështyu lisin
lumenjt dhe detet pështyu plisin
.
Kur nisi të pështyejë kah qielli
Zoti e humbi durimin
e dha urdhër t’i qepej goja
.
Por ai vazhdoj të pështyente
e pështyente brenda vetes
dhe fryhej e fryhej si një tollumbace
.
Thonë se thellë trupit të tij
është krijuar deponi e madhe pështyme
ku krimbat loznin hareshëm vallen e mortit