Poezi nga Gjelina Xhika

 

 

***

 

Pjesëza të munguara,

Fletë ditari të vjedhura,

Pëshpërimat e shpirtit,

Fshehur mbas hijeve të natës,

Zërat të mekur nga pikëllimi,

Buzëqeshje e shtirur,

Dhimbje, oh sa dhimbje,

Misteret e jetës, ku rrebelimi është  ndaluar,

Heshtja vret më shumë se fjalët,

Gjithçka e zymtë, ku ti shfaqesh si një fantazëm,

Akujt depërtojnë në çdo qelizë,

Nuk ndjen asgjë, je gjallë apo i vdekur,

Asgjë si dikur,

Koha ka ndryshuar,

E ardhmja është vrastare,

Rrugëtimi i pa shpresë,

Një pus i thellë pa dritë,

Ku dimri nuk ikën kurre!

 

 

 

***

 

Mëngjeset  trokasin si çdo ditë,

pas grilave të çdo shtëpie,

Dëgjoj qarjet e foshnjave,

Hapat e njerëzve, që përplasen pa kuptim,

Nëna plakë e vetmuar, kërkon një gotë ujë

Trishtimi i ka kapluar shpirtin,

Me një trastë të vogël, ikën kuturu,

Numëron me gishta:  një, dy,  tre…

Ishin fëmijët e saj,

Ohh,  ç’dhimbje ndjeva për një moment,

Ajo nënë e mjerë braktisur, hedhur si një  send i pavlerë,

ku kërkonte pak lëmoshë, pak çaste ngrohtësie…

Shikimi i saj më penetroi shpirtin,

Buzëqeshja ime i fali jetë,

se kisha parë kurrë, asnjëherë

Fjalët e saj ishin bekim për mua,

Në heshtje mërmëriti ,

“Angelo mio, ti benedico”

Sytë e saj pikuan lot, ajo se donte vetminë,

Ajo dorë e butë , ngrohu dorën time,

Për një çast ëndërrova nënën time të ndjerë

Ishte një mrekulli,

Fryma e saj ish magjike,

Kurrë s’ kam për ta harruar!