Qenka zhbërë fare dhe gardhi ku kërceja
ku shpesh më grisej këmisha
ajo lëkurë e panxirë prej diellit
për t’u shtrirë një grimë te rrënjët tua

Ajo dridhmë e prekjeve
ende më trandë edhe në ëndërr

Sa këndshëm dukej ajo buzëqeshje
në sytë e mi
ajo tufnajë flokësh që miklohej ndjenjash
e prehje kërkonte poreve të këtij trupi
që drojshëm t’afrohet
pas sa e sa kohësh

E shijshme ishe për Zotin
kur m’pikoje duarve e m’i lëngëzoje buzët
fundvjeshtave në të sosur

Kujtimet e dikurshme ende vlojnë
këtyre shenjave
që nuk i shlyejnë as motet
anise nuk jam më ai çapkëni
që edhe me hijen e vet shtyhej
cili më parë do të afrohej
trupit të të katrrisej

I rishfaqur krejt papritur
s’di pse t’i shprush plagët tash

Ti nuk ma falë braktisjen
harresën
e vonesën e ardhjes

As dhe më të voglën kujtesë
përmes ndonjë ere
rige shiu
a bisht dallëndysheje

Të ka ikur mendjesh edhe fytyra ime
edhe ajo shushuritje gjethesh kur vija
ajo shije e hershme e një të dashuri

Sa herë më shkunde thirrjesh
përmes ëndrrave
më kërkove e më prite me padurim
derisa u shterre si ajo bërthamë ftoni
aty te honi…

S’ke pse të më falësh
a të më lësh të prehem nën thinjat tua
mua që dalëzotësi yt s’u bëra
nga dhëmbi i pamëshirshëm i kohës
nuk të shpëtova

Thjeshtë si ai fajtori i rrëfimeve të heshtura
nuk më dilte shpirti
pa u përulë
para mëkatit tim të pafalshëm
që ndaj teje bëra

Me një raki të sertë shpie i kthjellim sytë
me portretin ëndërr ditëenatë

S’lihet ardhja pafundësisht në pritje
duke u sorollatur pjesëve të paecura të sekondës

Pa zhurmë dalim qetësinë thyejmë
me maja gishtërinjsh
hapat e fjetur shpërgjumin

Një derë të hapur diku gjejmë
ndonjë dritare mëtutje

Me një fjalë goje
pa e trandur shumë
pritjen me çarçaf të bardhë e mbulojnë

Fli ti tash
fli
i themi

Agu i ardhjes për zemrat që presin
për shpirtërat që duhen edhe pa e thënë
jemi